Om de twee tot drie dagen ga ik joggen in het park in de buurt. Eén van die Start-to-run-dingen inderdaad. Ik ben altijd wat laat met zo'n hypes. Gelukkig zit ik op het einde van de negende week, waardoor ik bijna een half uur kan joggen zonder dood te gaan.
Vanochtend was ik er weer klaar voor. Ik sta wat te "drentelen" en begin met joggen. Een vijftal minuten joggen later kom ik een trio tegen: allen in flashy joggingpakje, met dure schoenen, je kent dat slag wel. Ze waren zichzelf stoer aan het uitrekken.
Ik jog gestaag voorbij. Ik zag ze flauw glimlachen om mijn (lage) snelheid.
Nog vier minuten later zie ik ze in de tegengestelde richting voorbij komen razen: als een gek lopen die drie alsof ze net een oud vrouwtje hebben beroofd. Trots loopt de iets dikkere vrouw van midden twintig bouncend mee vanvoor, en kijkt mij minachtend aan. Ik bedenk dat zij dringend een sportbeha nodig heeft, voor ze zichzelf een blauw oog bezorgt.
Twee minuten later kom ik ze WEER tegen, terwijl ik zelf nog niet veel ben opgeschoten in mijn ronde.
De twee vrouwen lopen nog steeds wild vanvoor, en de man loopt er wat hijgend achter. De snelheid nog steeds abnormaal hoog.
Drie minuten later kom ik een losgelopen vrouw tegen: zij loopt nog steeds zo hard. Een minuut later kom ik de andere twee tegen: meteen een stapje trager.
Na twee minuten weer de ene vrouw, die wild met haar staartje slaat en drie minuten daarachter de andere twee: zo rood als maar kan, volledig bezweet ... maar nog steeds harder lopend dan ze eigenlijk kunnen.
En het enige dat ik telkens denk is: wat heeft het nu voor nut om zo hard te lopen dat je het net een kwartier kan volhouden, als je hart dat overduidelijk nog niet aankan, je zweet als otter (zweet een otter??), je hoofd zo rood wordt dat je lijkt op een verkeerslicht (zeker met dat groene outfitje dat laag is uitgesneden), en je puur en alleen op EGO loopt?
"Ik wil niet afgaan, ik wil niet afgaan, ik wil niet afgaan". "Alles om toch maar niet op te geven". "Liever een hartaanval dan toegeven dat ik het niet kan".
Yeeehaw, must be fun ... Dan zie ik er liever belachelijk uit door zo traag te joggen (zoals de meesten daar trouwens, zelfs die marathonlopers met de creepy grote beenspieren), dan dat ik er belachelijk uitzie omdat ik zo snel wil lopen terwijl ik het nog niet kan.
Ego-lopers herken je van ver. Laat ze niet voorbij lopen zonder ze eens duchtig uit te lachen. Just do it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten