Een uur Insanity workout in een ruimte van 26,5°C. Ik heb reeds betere ideeën gehad.
Insanity workout is een dvd-serie die "hip" en "in" was een paar jaar geleden. Ik ben altijd jaren te laat met nieuwe dingen (geocaching heb ik ook maar pas ontdekt). Door die serie kan je thuis wat rondhuppelen en springen voor je televisie en het een workout noemen. Je voelt je in het begin van je allereerste workout onsterfelijk belachelijk. Je past je een beetje aan aan mogelijke toeschouwers en maakt het jezelf wat moeilijk. Ik heb nog geen gordijnen, en ik kijk deels uit op de parkeerplaatsen van de Sparwinkel onder me. De meesten kijken niet naar boven (behalve in de eerste weken van de opening van de winkel), maar soms wel. En je wil jezelf dan niet betrapt voelen op net hoppen voor de televisie, of rare poses uitvoerend die licht suggestief zijn (Shaun T, ik weet dat je het daarom doet; not cool, man, not cool).
Ik voel me zo al redelijk snel bekeken (sociale achterdocht uit ervaring), en als je me zelfs maar vaag herinnert van ooit-ooit, dan zal je alvast wéten dat ik niet het type ben om te staan rondhopsen voor televisie. Velen herinneren zich ook nog mijn poging om nét-niet-te-sporten tijdens de LO-lessen (een slakkengangetje tijdens het "lopen", spastische bijna-bewegingen tijdens het "dansen", ...).
Maar dit is anders. Dit is pijnlijk en hard. Dit is leuk. Als je de eerste malen niet bijna-moet-overgeven omdat je om een of andere reden denkt dat je alles volledig moet kunnen volgen zonder pauzes, tenminste.
Bij het bekijken van de online youtube-filmpjes vallen je waarschijnlijk het schreeuwen en roepen van de inleiding je op. Maar dat is allemaal maar flauwe marketing: de man roept niet zo vaak, en vertelt steeds dezelfde zinnen: keep your form, work your core, etc. De serie zit vol met oefeningen die ik tot nu toe ook maar half kan (wie kan er nu in godsnaam met zijn platte handen op de grond zonder jarenlang gesport te hebben?), maar waar rekening mee wordt gehouden alsof je een gehandicapt kindje bent ("if you can't reach that far, just put your hands on your hips"), terwijl de andere mensen in de video desnoods hun ellebogen op de grond kunnen leggen als dat gevraagd zou worden door Shaun T (de man die roept dus).
Bij een competitiegeest, ga je waarschijnlijk een pak sneller vooruit geraken dan ik, die dat niet bezit op sportief vlak (al zou ik je niet aanraden ooit met mij te schaken als je niet houdt van naar je hoofd geslingerde houten paarden). Ook als je enige mate van fitness bezit die verder gaat dan af en toe wat joggen ("Wat? Kan je nu nog altijd geen 5km in 30 minuten? Dat doe ik elke ochtend snel even voor het ontbijt voordat ik 's avonds dan begin aan mijn halve marathon! Raar joh ... Hoe lang was jij nu al bezig?").
Momenteel ben ik de Insanity-reeks (normaal 6 keer per week) aan het mengen met mijn joggen. Niet omdat het wat te zwaar is, maar ... Oké nee, omdat het iets te zwaar is.
Ook vanavond weer een uurtje ge-Insanity'd. Ingesanitied. Geinsanitied. Gesport.
En vandaag had ik weer prijs: toeschouwers die me uitlachten. De vorige keer was het een wat sportieve jongeman, die wat lachte en meedeed vanop het tennisterrein wat verderop, maar al snel interesse verloor (can't blame him).
Vandaag: twee bejaarde mensen die mij op de parking half uitlachten. Niet half. Gewoon volledig. Elkaar met de ellebogen aanporren en wijzen naar boven. Mijn terrasdeur staat open (elk zuchtje wind tijdens Insanity wordt dankbaar aangenomen), dus ik hoor alles wat ze zeggen. Dat ze het raar vinden dat iemand dat thuis doet en niet buiten. Dat ze de bewegingen grappig vinden. Dat ze niet snappen dat iemand met zoiets ooit minder dik zou kunnen worden (their words, not mine). Je zou bijna wensen dat je een boormachine had om je gordijnen op te hangen die nu gewoon in de kast liggen te verrotten tot de boormachine-man langskomt.
En dan kwam het, het moment waarop ik geduldig wachtte en de reden waarom ik de bijna-beledigingen aanvaardde met stoïcijns gezicht. Ze konden het niet laten: een beetje na-apen, hilarisch oude-mensen-lachend. "Dat kunnen wij ook he, Gérard! Laten we maar eens zien wat we kunne!" Oude mensen zijn hier best gemeen.
Na een volle minuut en vijftien seconden de opwarming te hebben meegedaan, was de t-shirt van de man zichtbaar doordrenkt. Het zweet parelde heel eventjes op zijn kalende hoofd om dan in stevige straaltjes naar beneden te lopen. De vrouw mompelde iets. Ze ging duizelig zitten op de parking van de inspanning. Ook daar de zweetplasjes. "Gérard ... ik kan ni meer ... gaat den auto es halen thuis? En vergeet mijne puffer ni". Gérard antwoordde hijgend met die typische sterf-adem: "Wacht ... wacht ... ik ... ik ... wacht ... ik moet ... zitte ..."
Ik keek verder toe tijdens het uitvoeren van de rest van mijn oefeningen. Toen ze uiteindelijk opkeken, heb ik lieftallig gewuifd. Ze negeerden mij. Straks ga ik het nog jammer vinden als de gordijnen ophangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten