Kantooromstandigheden

1. Even naar buiten kijken naar een ander gebouw en iemand naar je zien staren van de overkant. Hoe lang zit die persoon al naar je te staren? En waarom kijkt die nu plots betrapt weg? En wat heeft die juist gezien? Paranoia alom.
2. Voor de derde keer die ochtend naar toilet moeten omdat je iets te veel van het ijskoude water hebt gedronken, en telkens voorbij dezelfde open kantoren moeten waardoor je je afvraagt of die mensen denken dat je een probleem hebt. I don't. Dat water is gewoon iets té goed. Dammit.
3. Hersenloos naar buiten staren terwijl je nadenkt over iets en na een paar minuten pas doorhebben dat iemand raar naar je staart en zich waarschijnlijk afvraagt wat jij je afvroeg in nummer 1, zeker nu je met een vals gevoel van betraptheid wegkijkt.
4. Een blogpost, link, afbeelding, ... delen tijdens de werkuren, waardoor het lijkt alsof je de hele dag nog niets anders hebt gedaan. Dat geldt zeker voor een e-mail in antwoord op iets van die middag, waar je pas aan denkt als het ver in de namiddag is.
5. Hopen dat de IT-mensen het dataverkeer niet in het oog houden want je hebt even geen zin om een legale versie van bepaalde onderzoekssoftware aan te vragen als je dat die middag nodig hebt.
6. IT-mensen die zich spontaan aanbieden via de telefoon om iets te komen installeren dat je nét gedownload hebt op je werklaptop (yes,that was creepy, new guy ...). En zodus besef je ook dat nummer 5 wel degelijk zo is.
7. Een week bezig zijn met coderingen en analyses van iets, en dan beseffen dat je het niet goed hebt gedaan om het dan op een kleine dag volledig opnieuw te kunnen doen en je afvragen wat je in godsnaam die week ervoor hebt zitten doen dat het toen zo lang duurde.
8. De collega die dit leest en er aan samenwerkt en zich dat nu ook afvraagt. (Honestly, I'm getting there!)
9. Een uur spenderen aan alles op te ruimen in je kantoor, trots zijn op het eindresultaat om dan na twee uur terug met hetzelfde rommelige bureau te zitten. Blijkt dat die rommel eigenlijk veel georganiseerder is dan alles in mappen en dozen steken.
10. Per ongeluk klikken op "afdrukken" zonder je afdrukdomein in te geven (je wou eigenlijk maar 2 pagina's in plaats van 60), waardoor je panikeert en meermaals klikt op "annuleren, annuleren, annuleren", maar je hoort de printer toch grinnikend alles afdrukken omdat de laptop je gewoon negeert. Je vloek verspreidt zich verder dan je eigen kantoor.
11. Als "milieuvriendelijke collega" de 60 net afgedrukte pagina's moeten gaan afhalen om ze eigenlijk te gebruiken als kladbladen. Op dat moment kom je uiteraard vele andere collega's tegen die zo slim zijn geweest om hun artikels niet alleen met twee pagina's op 1 pagina af te drukken, maar dat ook nog eens recto verso op te vragen. Dammit.
12. Oprecht blij uitroepen dat het regent. Zo kan je immers geconcentreerder werken! Als het maar stopt als je naar huis gaat ...
13. Meekwelen met muziek als je 's morgens heel erg vroeg bent, en dan de kuisploeg naar je zien staren vanuit de gang.
14. Per ongeluk een tijdje hardop tegen jezelf praten uit gewoonte. Uiteraard als er collega's voorbij komen.
15. Zeker zijn dat je minstens vijf balpennen bent gaan halen vorige week en er nog altijd eentje moeten stelen van je kantoorgenote omdat je ze niet meer vindt in die nét opgeruimde rommel.
16. Potloden alleen gebruiken tot je de eerste keer moet slijpen omdat je anders je potloodslijper terug moet zoeken ... die al een tijdje MIA is.
17. Nogmaals langs moeten gaan om materiaal te gaan vragen. Je bent er ondertussen al twee gaan halen bij de verantwoordelijke voor het materiaal, net als fluostiften, nóg een schaar, post-it's, een gom of twee ... en een heleboel potloden. Ondertussen moeten die mensen zich ook afvragen of je een ziekelijke hoarder bent. Nope, gewoon onordelijk.
18. Artikels meenemen naar huis "mocht je willen werken", maar die drang pas écht voelen als je er geen bijhebt. En als je alles meehebt, die drang voelt, er zelfs aan gedacht hebt om de batterijoplader mee te nemen en alles in orde is ... dan voel je de drang om toch eerst even te bloggen.
19. Hallo zeggen tegen iemand die je vaag herkent in de gang ... en dan bedenken dat je die alleen maar herkent omdat het een student is ... eentje die het niet gehaald heeft in jouw vak. Die denkt waarschijnlijk dat het sarcastisch is.
20. And last but not least, het Maarten-dilemma (ook wel het "socially awkward penguin"-syndroom genoemd in de rest van de cyberwereld) : niet weten wanneer je hallo moet zeggen tegen een collega bij het passeren in de gang: doen we het nu of is dat te ver, is dat te vroeg, heeft die persoon mij gezien, gaat die persoon iets terug zeggen, moet ik wuiven of hallo roepen, maar is wuiven niet iets vreemds, en moet ik glimlachen als ik dat doe, ook al is mijn glimlach voornamelijk creepy ... ow nee .. de collega is al weg ... Haha, dom. ... Shit. Zou die nu denken dat ik geen hallo WOU zeggen?