Liefste Joepie, (deel 1)

In deze blogpost vind je een zeer kleine selectie overgetypte brieven uit het boek "liefste joepie, 40 jaar stiekeme lezersbrieven voor iedereen die (ooit) tiener is (geweest)".

De brieven in het boek zijn overgetypt zoals ze origineel waren. Ik heb een aantal automatische correcties van Word toegelaten, zoals hoofdletters waar zij ze niet hebben gezet, en het veranderen van het woord "sex" in "seks" (wegens luiheid). Alles is voor de rest exact overgetypt zoals ze in het boek vermeld staan.

Deze brieven komen uit de eerste delen omtrent "seks & body", "ben ik normaal?!", "help ik ben verliefd", "hoe moet ik ...?" en "ben ik er klaar voor?"

Van: anoniem, 2010

Hallo joepie,

Ik ben een meisje van 14, en ik had al snel borsten, nu lijkt het alsof mijn borsten oud en versleten zijn, ze hangen als halve bananen naar beneden! Help, ben ik normaal?

Van Tsa’ke, 2010

Ik ben een meisje van 14 en ik ben al myn ganse leven vrijgezel en ik snap echt niet waarom ik heb gans heusden al gezocht naar een jongen ma niemand wil mij ik doe wel bruine qréme op ma miss te veel help mij joepie ben ik dan zo lelijk ? xx

Van J, 2004

Ik denk dat er sperma uit mijn poep komt en ik ben een meisje :$

Van anoniem, 2010

Ik snap het niet, telkens als ik een vriendje heb, maakt die het uit na een maand ofzo. Ik heb een perfect lichaam, dus daaraan ligt het niet, en iedereen zegt dat ik ook slim ben en mooi, lief, …

Van: brittje, 2011

Dag joepi, we hebben een probleempje! We zijn namelijk verliefd op onze leerkracht Godsdienst en we weten niet wat we moeten doen. We kijken altijd uit naar de lessen Godsdienst. We hebben hem al een bericht gestuurd met erin dat we hem heel leuk vinden maar we krijgen maar geen antwoord! Tijdens de lessen letten we altijd goed op, we zijn vriendelijk, sociaal, … !

Help ons, we hebben echt alles geprobeerd om te weten te komen of hij ons ook wel zo leuk vind.

Van Anoniempje, 2005

Beste joepie

Ik ben een meisje van 16 en heb een vraag voor jullie. Ik heb al 9 maand een vriend. Maar ik druf het nie aan mijn ouders te zeggen omda ik weet hoe ze gaan reageren. Hoe kan ik het beste zeggen dat mijn vriend 36 jaar is. Kunnen jullie mij helpen mss?

Van: o., 2012 (31 maart)

Hey joepie, Ik ben een meisje van 13 en ik ben verliefd op een jongen

We zijn al van valentijnsdag samen, maar we durfen niet echt samen tegen elkaar te praten we zijn beschaamd … Hoe kunnen we dat oplossen? In ieder geval bedankt joepie!

Van anoniempje, 2010

Hoi joepie ik ben een meisje van 15 en ik heb een leuke vriend van 16 nog niet zo lang geleden hadden we seks gehad maar toen hij vroeg om het op internet te zetten zei ik nee en hij was boos. Hij dreigde om het uit te maken .ik hou zielsveel van hem.wat moet ik toch doen.

Van pascaline, 2010

In myn ogen gaan alle mannen vreemd.ze gluren voortdurend,zien overal ongestraft naakte vrouwen. Alsook de mailbox die wekelyks gevuld is met porno:.ze krygen zin door een ander en gebruiken hun lief !Doe eens hetzelfde,stikjaloers zijn ze! Meisjes zyn echt naief.ik ga allang om met verschillende mannen en ze zyn zo “ontrouw”.ik ben een mannenhaatster geworden als ikdat allemaalzie en hoor hoe zielig ze zyn zonder ons en toch zo stoer doen. De foto in myn school kast je spreekt boekdelen hoe klein ze zijn als ze met zichzelf worden geconfronteerd. Wat moeten wy dan zeggen? Ze verlangen dat we braaf naast hen de zoveelste film bekyken. Niet met my!

Van superdimpel, 2011

Het Joepie! Omdat ik het in het echt niet durf uitmaken met mijn lief doe ik het zo. Ik weet dat hij de joepie leest. Sorry S. ‘k zal je nooit vergeten, maar ik kende je niet goed genoeg voor eigenlijk echt verliefd te zijn. Xxx L.

Van Hanne

Liefste joepie! Ik ben een meisje van 15 jaar en heb al 2 jaar een vriendje. We zijn al wat verder gegaan dan gewoon kussen en knuffelen(strelen enzo…à en hij heeft me al vaker gevraagd om met hem naar bed te gaan maar ik twijfel daar nog over! Maar ondertussen ga ik al vaker langs in mijn buurjongen zijn bed. Maar mijn probleem is ik val op het innerlijk van men lief en het uitelijk en de seks van mijn buurjongen help me!!

Van J, 2009

Als je nou smoorverliefd bent op die jongen bent en het misschien de ware is kan je het toch niet laten omdat het toevallig een familielid is? Tot slot zijn we eigenlijk allemaal familie van elkaar. J., 11.

Van gallopke, 2008

Beste joepie,

Ik zou jullie willen vragen om dit te vertalen in het Duist voor mij , ik ben al 2 jaar fan van Tokio Hotel maar het word me allemaal te veel, ik stuur hem elke maand een brief in het engels, maar dit is mijn laatste brief en deze wil ik in het duits , het is mijn afscheidsbrief aan Bill & Tom.

Liefste Bill,

Mijn naam is Yasmine en ik ben 16 jaar. Deze brief is mijn afscheidsbrief voor jou.

Ik ben al 2 jaar fan van jou, Tom, Gustav en Georg.

Ik heb je al 3 keer gezien, 1 keer op de tmf-awards, 1 keer in essen in duistland, en de laatste keer was 3 dagen geleden in Brussel.

In Brussel was je echt de moeite waard om te zien, maar ik ben van zondag blijven slapenvoor de deuren van Vorst Nationaal, en ik had koud en pijn en ik dacht bij mezelf ik kan niet altijd zo blijven doen om toch vanvoor een plaatsje te hebben, ik ben beginnen wenen en wenen tot ik niet meer kon, ik heb maanden zitten wachten op het concert in brussel, & 2 uur voor je begon had ‘k mijn mama gebeld om te vragen of ze me kon komen halen zo erg was het, maar ik ben dan toch gebleven.

Bill, ik begrijp et niet, wat moet ik doen om je ooit te kunnen bereiken, het gaat gewoon niet! Ik doe alles voor je, ik sta op en denk aan niets anders tot ik ga slapen. Je betekend alles voor me. Ik zou alles doen om je gewoon 1 keer te ontmoeten, gewoon 1 keer.

Ik ga er kapot aan, ik ween elke dag om je. Bill, ik hou zo van je.

Wat moet ik toch doen, ik weet niet wat noch te doen met mijn leven zonder jou! Ik zie je zo graag! Ik kan het allemaal niet verwoorden wat je voor me betekend!! Ik hoop dat ik 1 keer antwoord krijg op deze brief, gewoon als een teken dat je dit hebt gelezen en dat je een beetje meevoelt met me, waarschijnlijk niet …

Maargoed

Bill, ik ga je laten voor nu En voor altijd

Het breekt mn hart in 1000 stukken!

Groetjes en Kusjes Y. xxx

Van anoniem, 2010

Beste joepie

Ik ben een meisje van 16 jaar en ik heb al 2 maanden een vriend. Het zit zo, hij heeft thuis een zwembad en ik ga er volgende week heen om er te blijven slapen. Natuurlijk gaan we ook een frisse plons nemen in het water. Maar wals er daar nu seks van komt. Een van mijn vriendinnen zegt dat het gevaarlijk is om seks te hebben in het water . ze zegt dat de penis dan vacuüm gezogen kan worden en dat je in elkaar vast zit . ik wil niet dat zoiets gebeurt! Help me aub voor volgende week zaterdag!!!

Van een meisje, 2008

Hoi,

Kan je jezelf beffen?

Groetjes.

Van beschaamd meisje, 2010

Hey joepie!

Ik heb een vraagje dat ik eigenlijk aan niemand anders durf te stellen. Waar zit jouw vagina ongeveer? Ik voel me echt beschaamd! De reden is dat ik een tampon wil inbrengen en niet echt het juiste gaatje vind.

Alvast bedankt beschaamd meisje xxx

Van K, 2011

Joepie, ik heb een vraag als je moet pijpen moet je dan er in bijten?

Van B., 2011

Ik bn een meisje van 16 en ik heb een vriend maar hij wilt geen echt relatie hebben maar hij zegt altijd dat hij van mij houdt dus wij hebben al sex gehad en nu wilt hij nog meer en als ik nee zegt wordt hij boos. Hij zegt tegen mij als hij klaar is voor relatie komt hij naar mij maar ik ben bang dat het niet zo is zal ik nog daar gaan met hem en sex of zal ik stoppen?

Van s. FT.s, 2009

Hey joepie

Wij zijn 2 meisjes van 16 en we hebben een belangrijke vraag.

We zitten al een tijdje hierover te discussieren hierover dus chrijven we deze brief. Onze vraag is of een jongen kan in je plassen als je seks hebt met elkaar?

We willen dit heel graag weten, we hopen dat jullie het antwoord weten.

Grtz s.FT.s

Van Maagdje, 2010

Heey joepie! Ik heb een raar vraagje, en ik en mijn vriendin weten er geen antwoord op. Als je ontmaagd word dan scheurt je maagdenvlies, maar waar gaat het gescheuderde deeltje dan heen? Komt het naar buiten of scheurt het gewoon maar blijft het wel vastzitten? Er is een meisje die zegt dat haar maadenvliesje is gescheurd door het paardrijden en dat het toen in haar onderbroek lag maar daar geloof ik niks van! Of heeft ze toch gelijk?

Game over? Rol uit.

n=1

Zoals iedereen al eens doet, neigen ook onderzoekers-in-spe naar een occassionele n=1-uitweiding. De letter “n” staat voor steekproefpopulatie (aaaaaaah, statistieeeeek!), en bij n=1 gebruik je jezelf als populatie: fuck statistiek en fuck methodologie: wat vind ik daar nu van? We weten allemaal immers wel dat als je alleen jezelf als referentie neemt, je dat niet kan veralgemenen naar anderen toe, maar dat neemt niet weg dat we ook onze mening graag spuien (of ze nu correct is of niet).

Aanleiding tot dit schrijven

Naar aanleiding van het interessante tweede doctoraatsseminarie van doctorandus W. Ribbens omtrent videogames en realiteitsbeleving, kreeg ik de onbedwingbare neiging om een eigen mening te veruitwendigen omtrent de navolgende discussies. Zo kwamen volgende statements aan bod: “Maar wie spéélt nu zo’n shooter-games? Wat is daar nu leuk aan? Dat is toch gewoon gruwelijk?” en “En meisjes? Reageren die anders? Want dit lijkt mij echt iets voor jongens?”.

Sociale rollen in een specifiek kader

Ten eerste kaart ik gaarne de laatste opmerking aan: videogames, of zelfs shooters specifiek, zijn zeker niet alleen voor jongens. Ze voelen zich er misschien meer toe aangetrokken, maar misschien komt dat wel door een verhoogde aantrekking tot techniek in het algemeen … ? Ik ga er ergens vanuit dat meisjes niet zo vaak zijn aangeleerd om te denken in kader van games. We worden aangeleerd om ons in te leven als huisvrouw (“kijk eens wat een mooie stofzuiger!”), als kokkin (“bak jij iets voor papa? Flink!), als moeder (“Heeft de pop ook honger?”), als model (“Wow, wat bene je mooi”), als leerkracht, etc. Maar er wordt ons niet aangemoedigd om ook andere rollen op te zoeken (of je moest al een grote broer hebben die iemand zoekt om te kunnen verslaan). Zelf vind ik al dat aannemen van rollen even ziek als je inleven als soldaat of als chauffeur of als bergbeklimmer: niet. Sociale rollen aanleren, dat doen we immers allemaal voor de lol. De manier waarop, lijkt me dan ook minder belangrijk. Videogames zijn gelijkaardig: je leert een sociale rol aan in een specifiek kader. Bij kassierster heb je een kassa en een fake-winkeltje; in een videogame wordt de context voor jou virtueel gecreëerd.

Het Batman-kader

We leren bij het aanleren van deze rollen ook om het kader na het spelen weer af te zetten. Waar kleine kinderen tot vervelens toe kunnen blijven jammeren dat ze Batman zijn en dat ze daarom de cape moeten blijven aanhouden aan tafel en naar school toe en liefst ook nog tijdens de lessen, begrijpen grotere kinderen al sneller wanneer het superheldenkader weer afgezet moet worden. Voor sommigen gaat het kader toe op een bepaald uur, of als er een – iets abrupter – “ééééééten”-geroep van een van de ouders weergalmt in huis. Hierbij zijn videogames dan weer duidelijker: als het spel op pauze staat, of als het spel afgezet wordt, is het kader voorbij. De mogelijkheid om nog even verder in de rol te blijven, wordt geblokkeerd door het ontbreken van een correct frame. De kassa en de winkel worden verwijderd. Je zou al wapens moeten laten rondslingeren na shooters, of een bal na voetbalgames, om nog ergens het kader artificieel te kunnen verlengen.

Realiteit verpest videogames

Videogames zijn voor mij dus omkaderingen voor het aannemen van een rol, onafhankelijk van het genre. Zo wentel ik mij in de rol van scherpschutter bij Hitman, of in de rol van almachtig wezen in The Sims, of in de rol van parkbeheerder in Rollercoaster Tycoon, of in de rol van structureel genie in Tetris. Ik heb altijd, ook als achtjarige, begrepen dat ik uit de rol moest stappen als het spelletje werd gepauzeerd of stopgezet. Ik begreep dat ik in realiteit niet de macht had om een stad te bouwen zoals in Sim City, of dat ik geen bolletjes moest opeten zoals in Pac Man. Het videogame stopte, dus het kader stopte, dus het inleven in de rol stopte.

Dat neemt niet weg dat ik gedurende die rolaanname mezelf niet kan entertainen. Ik zou het zelfs sterker durven uitdrukken: als ik de grens tussen realiteit en videogame niet zo duidelijk kon trekken, dan zou ik helemaal zoveel plezier niet hebben aan en in het game. Als die grenzen vervagen, komen morele regels in het gedrang en zou je beginnen twijfelen over je eigen acties. In-game ben ik ongelooflijk trots als ik die vettige “headddd shhhhoootttt”-uitroep hoor gedurende Unreal Tournament 2: ik heb immers door middel van vaardigheid (mijn broer zou het “puur geluk” noemen) een klein bewegend doel met precisie kunnen raken. Zou dit een effect hebben waarbij ik iemand in realiteit zou verwonden, zou ik jarenlang in een hoekje zitten huilen om wat ik heb gedaan. Ik heb ook niet het idee dat ik nu in realiteit een wapen zou kunnen afvuren met precisie, ongeacht een mogelijk bestaande correlatie tussen beiden.

Realisme en realiteit zijn niet aan elkaar gelijk

In-game gelden er ook andere sociale regels: je mag een auto stelen om je doel te bereiken, je mag ergens inbreken om iets te zoeken, liegen en vermoorden worden soms aanzien als een evenwichtig alternatief in sommige games. Als het realismegevoel verhoogd wordt in-game, zit je nog steeds in het videogame-kader: een wapen afvuren gaat misschien niet meer zo snel omdat je telkens moet herladen, of omdat je moet rekening houden met de wind. Het “yessss”-gevoel na een hoofdschot zou vergroten: je hebt niet alleen een klein bewegend doel geraakt, maar ook nog eens met al die verschillende factoren rekening moeten houden gedurende het proces. De grens tussen realiteit en videogame vervaagt misschien lichtjes, doch je blijft nog steeds in hetzelfde videogamekader werken. Het blijft nog steeds een videogame-realiteit. Als het afstaat, stopt het kader.

Videogames als stiekeme verlenging van de kindertijd

Wat is er nu fijn aan bepaalde gewelddadige games? In shoot-em-ups alleen zijn er al meer dan een handvol redenen: het gevoel oog-hand-coördinatie te verbeteren, je reactietijd verkleinen, iets uit voeren dat bijna onmogelijk lijkt (bijvoorbeeld een game snel uitspelen, iemand van ver raken, de beste tijd neerzetten, …), trofeeën verzamelen (de verzamelwoede is een typische incentive in veel games; het ontbreken van mogelijke trofeeën wordt vaak omschreven als een minpunt in verschillende games; hierbij wordt dan vaak aangehaald dat het spel “doelloos” wordt), wapens ‘unlocken’ en met nieuwe en leukere wapens spelen, je meten met anderen (bijvoorbeeld online), je diep in een rol wentelen en daardoor de tijd vergeten, etc.

Een ander aspect van gamen, naast het plezier van een game an sich, is de verscheidenheid aan rollen die je kan aannemen: het kader verschilt telkens. Van schoonmaker tot kok thuis? Van huurmoordenaar in Hitman tot match-maker in The Sims. Alles kan, en je mag het nog zonder schaamte verderzetten als je ouder bent. Sommige rollen vind je misschien niet leuk (was jij de klant of de kassier/kassierster?), dus die vermijd je. Andere rollen liggen je beter, om welke reden dan ook, en die neem je met meer plezier op tijdens het spel. Dat lijkt mij best vergelijkbaar in videogames. Zo vind ik het leuk om bij city-building-games (cf Caesar III, Sim City, …) de begrijpende, brave, goedbedoelende bouwer te zijn: je zal mij niet snel oorlog zien voeren (of het moest zijn om mijn stad te beschermen) in dergelijke games. In Rollercoaster Tycoon kan het mij eerlijk gezegd weinig schelen wat mijn klanten ervan vinden, maar ik moet en zal de gevaarlijkste en snelste rollercoaster bouwen, deze zelf uitproberen door middel van first person view, kijken hoe ziek mijn klanten worden en hierom lachen, en het vervolgens weer afbreken en opnieuw beginnen. In The Sims ben ik steevast de persoon die met het minimum aan geld, een heel klein huisje bouwt met het minimum aan goederen, en vervolgens blijf verder werken, desnoods over generaties heen, om van het huis een groot huis te maken waar alles op en aan zit. Als dat eenmaal in orde is, dan slaat de verveling toe: de rol is gespeeld. Vervolgens neem ik dan een andere rol aan: deze van manager. Ik zorg dat mijn Sims vele kinderen krijgen, en zorg dat ze allen op tijd worden gevoed, hun huiswerk doen en naar school gaan. Liefst terwijl de ouders ook nog eens extra geld verdienen door boeken te schrijven of te schilderen. Je zal mij niet snel de rol zien opnemen van Sims-verdrinker  (of de Sim moet heel erg irritant zijn), multi-verleider, inbreker of hacker. Je zal mij ook niet vaak zien cheaten in The Sims: ik kleur bij zo’n games graag binnen de lijntjes. Bij shooters ben ik dan weer meedogenloos: als ik niet kan winnen tegen mijn computertegenstanders (wat jammer genoeg vaak voorkomt), dan word ik een dikke, vette camper (i.e. iemand die blijft kamperen op dezelfde beschutte plaats en iedereen afknalt die in de buurt komt). In games zoals Fallout, waarbij je opdrachten moet of kan vervullen en met mensen kan praten, zal ik niet kiezen om iedereen neer te schieten, maar om de diplomatische toer op te gaan zonder iemand “nodeloos” te vermoorden. Zo, heb ik uiteindelijk dan toch god-mode aangezet en ben ik eindelijk onsterfelijk? Iedereen afknallen!!!

Kortom

Ben ik vreemd omdat ik graag verschillende rollen speel? Omdat ik geen genoegen nam (noch neem) met alleen maar huisvrouw of juffrouw spelen? Omdat mijn geweten dagen blijft naspelen als ik per ongeluk een vliegje doodt, of op een slakje trap tijdens het joggen (brrrr), maar ik in kader van videogames dan weer geen problemen met beesten afknallen en hierbij af en toe “DIE, YOU ANNOYING FUCK, DIEEEEE” uit te roepen? Misschien. Maar voor mij en het merendeel van games geldt: Game over? Rol uit.

Gehoord onderweg: deel 2

Drie meisjes op de trein, ongeveer 19 jaar, heel ernstig pratend over hun opleiding.

De eerste klaagt met een - van nature zagende - stem over de hoeveelheid leerstof die ze te verwerken krijgt in haar lerarenopleiding: "Seeeeg ... da's echt keiveel he ... Wij moeten wel weten wat er in die kinderbijbel staat he!! Weet ge wel hoeveel da is?! Da zijn 300 pagina's!!!!!! En da's stom he, want alles staat toch in die bijbel? Waarom moeten wij dat nu kennen? Als ik iets niet meer weet, dan zoek ik da op he, op voorhand."

Een ander meisje merkt op dat ze mogelijk in de problemen komt als een leerling haar iets vraagt tijdens een les.

Hierop repliceert de eerste met "Ja, over wa? Over Jeeeeezus? Seg, ik verzin gewoon iets he, die kunne toch ni wete da da ni juist is?! Daarom zijt ge ook de leerkracht he ..."

Een zwangere stilte volgt.

Ze begint opnieuw: "Ik had gewoon moeten kiezen voor zedenleer zoals de meesten. Okéééé, ge hebt geen werkzekerheid, maar je hebt tenminste geen exaaaaaamen!!!".

De derde merkt op: "Maar vind je het dan niet belàngrijk om te kunnen werken als leerkracht later?"

De eerste is zichtbaar gefrustreerd: "Jamaneeeee he ... Nu ben je eigenlijk het tegenovergestelde aan't doen, he! Je maakt eigenlijk de fout die heeeeeeeeel veel mensen maken: jij zegt dat je moet kijken op lànge termijn, maar je moet kijken op kòrte termijn he. Dat leren wij in godsdienst."

Wederom op de trein, ditmaal op een vrijdagavond. Twee jonge pubers in een schoolgerelateerde context.

De eerste roept plots uit: "Oh neee, ik heb mijn godsdienst vergeten! Dan kan ik nie leren voor morge!"

Hierop schiet de tweede in de lach: "Hahaha, gaat gij morgen naar school of wa, haha???"

Het duurt even, maar dan weet de eerste het: "Ah neeeee, OVERmorgen natuurlijk!"

Hierop uit de tweede gerustgesteld: "Ah, ik dacht al..."

Drie jongens slenteren voor me uit: twee zijn in de puberteit (groot, slungelig, maar nog geen gecoördineerde handelingen) en de andere jongen duidelijk nog niet (klein).

Ze praten over alles en niets, tot de oudste vraagt aan de jongste: "Hoe oud zijt ge eigenlijk?"

Jongste: "11"

Oudste: "Gij moogt echt es ouder worden, mentaal, want ge zijt elf, maar ge klinkt maar acht."

Jongste: "Hoe oud zijt gij dan?"

Oudste: "14"

Jongste: "... Nee, gij bent eigenlijk even oud mentaal als ik ... twee"

De derde zegt vervolgens tegen de kleinste: "Dus ge bent eigenlijk maar twee jaar?"

De jongste roept twijfelend uit: "Neeeee, dat bedoel ik niet, ik wou eigenlijk zeggen, hij is mentaal zo oud als ik in jaren"

De oudste weer, die overduidelijk wat trager is: "Nee, gij zijt mentaal maar zo oud als mij! Vijf!"

Waarop de kleinste dus uiteraard antwoordt: "Dus ge bent mentaal maar vijf?"

Hierop weet de oudste niets te zeggen. De tweede lacht hem volop uit met deze zeer frustrerende schaakmat na een onopgemerkte schaakmat van de andere partij.

Twee meisjes op straat die beiden zeulen met een koffer achter hen.

De blonde: "Ik hoop dat het lang zomertijd blijft dit jaar, want als ze naar wintertijd overschakelen wordt het altijd kouder."

De bruinharige: "Mah joh, wintertijd is toch altijd op een vast tijdstip? Je kan dat dus niet tegenhouden dat het kouder wordt."

Teleurgestelde zucht door beiden.

De bruinharige vervolgt peinzend na de zucht: "Maar 't zou inderdaad wel beter zijn als ze die zomertijd verzetten zodat we het langer warm hebben."

Gehoord onderweg

Een bende jongens zijn stoer aan het doen en roepen, trekken, duwen, lachen.

Eén van de jongens brult, en roept dan wat serieuzer uit: "seg joenges, goan we wa vrete?! Gelle vreetzakke!"

Een andere jongen joelt om aan te geven dat hij dat een goed idee vindt. Een derde stelt frieten voor, de eerste shoarma. De tweede roept dat shoarma voor losers is. De vierde lacht hard en noemt de eerste een mietje. De derde stelt opnieuw frieten voor en de eerste roept dat hij dan wel een Bicky wil "gelle bende homo's!".

De vierde jongen verklaart vervolgens op spijtige toon: "nee, sorry, ik kan niet, mijn moeke heeft spaghetti gemaakt."

Twee opgemaakte meisjes lopen voor me uit en bespreken hun studierichting.

De ene vraagt aan de andere: "... en waarom heb jij gekozen voor geneeskunde? Het is al je tweede jaar, niet?"

"Jaaa, mijn tweede jaar al, ik ben heeeeel trots! Ik heb gekozen voor geneeskunde omdat ik met mensen omgaan echt enorm inspirerend vind!"

De ene roept vol verwondering uit: "Ooooh, dat vind ik altijd zo boeiend als mensen dat zeggen! En welke specialisatie ga je kiezen?"

De andere weer: "Ja, ik wil geen gynaecologie doen, want dan zit ge zo echt in mensen hun foef ... nee, BAHBAHBAHBAH! En ook geen chirurg, want dan zit ge dus ook in mensen hun lichaam en zo ... ieeeeeuuuuuw. En al da bloooeeeed! Nee, daar kannekik écht ni tegen. En ja, ook geen huisdokter, want dan ziet ge vanalles, en dan wordt ge ziek en zo en gewoon, al die mensen die komen zagen over de kleinste dingskes en zo, nee, pfffffffffff ...Nee, ik wil OOGARTS zijn! Want ja: ge weet dan wanneer da ge thuis gaat zijn en da's altijd schoon van 10 tot 16u dus ge kunt nog zorgen voor uw kindjes en zo, en ge moet gewoon maar mensen hun brillen opzette en dan zijn die e-weg. Ge hebt geen gezever en zo en ge moet nu luisteren naar die hun saaie verhalen."

Twee oudere vrouwen zitten op de trein. Ze zijn eind vijftig en zien er semi-hip gekleed uit, voor zover ik dat kan inschatten.

De hipste zegt: "ja seg ... ik zit zo in een buurtcomité he, ik heb u da es gezegd, denk ik, en nu moeten ze dus overal toestemming voor vragen aan ons als ze iets willen bouwen ..."

- "Ah ja? Da zouden ze bij ons ook wel mogen doen! Want dieje van naast ons heeft echt zoiets lelijk geel gezet in de tuin! Dat verpest de hééééle buurt!"

- "Awel ja, daarom, voor zo'n dingen ge vermijden. Maar nu wilt iemand in de buurt ne ZWEMvijver zette!"

- "Bah! Al die vissen die dan zo in uw badpak beginnen zwemmen en zo, ik moet er nog ni aan dénke!"

- "Ja maar vooral, stel dat die da naakt doen?! Er is wel een haag, maar da zijn nu ni de meest aantrekkelijke mensen he! Dus ja, we hebben meteen nee gezegd!"

Op de bus tijdens de treinstaking. Ik sta ergens in het midden in het gangpad omdat er nergens anders plaats is. Rechts van mij, iets te dichtbij, staan twee meisjes. Ze zien er ongeveer 13 jaar uit.

Nummer 1: "Ik hebekik wa voor gehad ze! Echt ... ni ... te ... doen!"

Nummer 2: "Oei?!! Wat is er gebeurd?"

Nummer 1: "Oh, ik moet al terug wenen als ik er aan denk"

Ze begint inderdaad te wenen, zachtjes.

Nummer 2 wrijft haar op de rug en vraagt bezorgd: "Wat is er nu toch gebeurd? Vertel!"

Nummer 1: "Awel ... Het waren weer die ... ik weet niet of ik het mag zeggen ... stomme Marokkanen!"

Nummer 2: "Oei?"

Nummer 1 vertelt snikkend en hortend: "Er stond er ene aan de parking van de Delhaize zo ... en die zei ... tegen mij ... "EY ... Wa is uw probleem?!" .. *snikt* .... En ik zei ... "ik heb geen probleem ... wa is UW probleem?!" .... *snikt* ... en toen ... toen zei hij "Nikske, ik vroeg gewoon of da gij een probleem had!" *snikt*"

Nummer 2 begrijpt het niet volledig en vraagt wat er nu juist was gebeurd dan.

Nummer 1 begint hevig te huilen, hartstochtelijk en onbedaarlijk en uit ten slotte: "Hoe da? Da was't he, is da ni genoeg?!"

[Addendum: Na een hele lange stilte tussen de twee, waarbij nummer 1 langzaam bedaarde, moest de tweede afstappen. De eerste roept nog uit: "Seg, tot op mijn 21e verjaardag zaterdag he!]

Een gewone mama middenin in een gesprek met haar dochtertje op straat: "... en wat is er nóg donker van kleur?"

We passeren een zwarte vrouw, dus ik houd gespannen mijn adem in.

Meisje van 4 zegt: "De maan!"

Mams: "Ma nee gij, de maan is toch niet donker, die geeft toch LICHT! Da's een tweede zon he!! Mieke toch.. Waar ze zoiets fout leert, ik snap het ni, Çois!"

Ik had me bijna bemoeid, maar de trein wacht niet op astronomie, alleen op vakbonden.

Socially awkward penguin legt uit.

De hieronder afgebeelde pinguïn heet "socially awkward penguin" en is afkomstig van een foto genomen door een natuurfotograaf. Hij kijkt wat verdwaasd rond, alsof ie de verkeerde richting is opgelopen, zijn gsm heeft genomen om er op te kijken, om zich dan ten slotte "vlot" om te draaien, de juiste richting in. Geef maar toe dat we dat allen al eens gedaan hebben. Vooral die pootjes met die achterna-fladderende vleugeltjes geven de vogel iets extra's:

De socially awkward penguin is een internetsymbool voor die sociaal-domme of  sociaal-ongemakkelijke momentjes die iedereen van tijd tot tijd al eens heeft ... Sommigen hebben hier echter elke dag moeite mee, zoals ik.

Die "social awkwardness" ("sociaal ongemak" vat de connotatie niet geheel samen) kan allerlei bronnen hebben: gewone pech, niet weten hoe er moet gereageerd worden in een situatie, verlegen zijn, introvert zijn, sociale angst hebben,  etc.

Een aantal courante voorbeelden uit mijn persoonlijke leven, waarbij niet-weten, verlegenheid, introversie en sociale angst de oorzaken zijn:

1. U stelt mij een ja-nee-vraag? Ik antwoord met ja of nee.
   De neiging om in detail in te gaan op mijn antwoord, schiet mij niet te binnen zoals bij sociaal normalere mensen. Het is ook niet hetzelfde als gewoon niets meer willen zeggen: ik denk meestal niet aan een uitweiding omdat voor mij de vraag beantwoord is. Mogelijke tips voor u zijn: even blijven wachten op een verder antwoord waarbij duidelijk wordt gemaakt dat er nog meer verwacht wordt (gewoon staren, helpt niet), een waarom/hoe/...-vraag stellen, een opvolgvraag stellen.
   
   
2. U zegt niets als we alleen zijn? Ik zeg ook niets.
   Die spontane neiging om uit mezelf iets te vertellen om de stilte op te vullen, is er niet. Ik voel in het algemeen ook die rare stilte niet aan als een rare stilte. Ik moet mezelf er aan doen herinneren dat u de stilte misschien wel vreemd vindt, om dan nog iets te vinden om over te beginnen, op zich al een waardig volledig punt 3. Een andere mogelijkheid is de volgende gedachte: "die persoon zegt niets, dus die persoon zal ook niets willen zeggen tegen mij". Dat dit van beide kanten kan komen, maakt het des te moeilijker voor mij om het in te schatten.
   
   
3. Een normale stilte in een conversatie? Ik kan plots aan geen enkel onderwerp denken; echt blanco brein.
   Dit is uiteraard niet geheel eigen aan een social awkward penguin, maar het helpt niet om als sociaal-normaal aanzien te worden. De onderwerpen schieten mij uiteraard wel plots te binnen als er geen stilte meer is, of als ik ergens anders zit. Heel soms heb ik op voorhand al bedacht waarover ik kan beginnen. Bij bepaalde personen (die iets van een "je mag alles zeggen tegen mij" uitstralen, of zoiets; ik weet niet hoe het juist werkt), schieten mij altijd onderwerpen te binnen. Daar voel ik me meestal nog redelijk sociaal-normaal bij. Die zouden misschien zelfs vreemd opkijken als ik zeg dat ik mij sociaal raar gedraag over het algemeen.
   
   
4. U spreekt over het weer? Ik stop met praten (of geef u een vooraf geoefende standaardzin).
   Ik heb nooit begrepen hoe die lege starter als conversatie juist werkt. Als u aangeeft dat het hard regent, wat kan ik daar nu nog aan toevoegen? De antwoorden die ik wel gebruik, zijn standaardzinnetjes die ik gebruik omdat ik mij deze vraag al herhaaldelijk heb gesteld en deze op voorhand heb bedacht. U kan kiezen uit "ik vind regen wel gezellig; ik slaap ook beter als het regent", "als het zo koud is, dan is het wel leuk om binnen te zitten", "ja he, heel erg warm, amai". Ik kan niet garanderen dat ik het juiste zinnetje gebruik op het juiste moment.
   
   
5. U loopt aan mijn linkerkant mee terwijl u praat? Ik probeer stiekem aan de andere kant te geraken.
   Een relatief groot aantal heeft dergelijke neigingen die rationeel op weinig tot niets gebaseerd zijn. Nee, geen dwangneuroses of zo nee: gelukkig geheel normaal Eventuele alternatieven die wel vaker voorkomen bij anderen:  "niet in het midden van een zaal gaan zitten", "niet aan het raampje in het vliegtuig zitten", "niet op de eerste rij zitten", "niet aan de deur staan", "niet in het midden van een klein groepje lopen", etc.
   
   
6. U staat of zit dicht bij mij? Ik zet een stap weg of verplaats me een beetje.
   Het sociaal vreemde is dat ik dat niet verberg, iets waar anderen hier beter in zijn. Iedereen heeft namelijk een persoonlijke ruimte rondom zich: aan de voorkant is deze ruimte groter, achteraan minder, rechts en links het minst groot (een soort ei-vorm, als u wil). Als iemand in een lift tegen u aangedrukt staat, dan is het comfortabeler dat die persoon naast u staat dan dat die persoon vlak voor u staat. Als u neerzit, is het minder erg dat iemand vlak naast u gaat zitten en u zelfs aanraakt (the horror!), dan dat iemand vlak voor u gaat zitten met het gezicht naar u toe. Mijn persoonlijke ruimte is gewoon erg groot: als u daar dus in komt te staan, verplaats ik mij automatisch. Als ik dat niet kan, word ik inwendig lastig omdat ik de hele tijd een persoonlijk alarmpje hoor afgaan ("ga weg, ga weg, ga weg"). Dat is dat ongemak dat u ook voelt als iemand veel te dicht bij u staat, maar dan verpersoonlijkt. Een persoonlijke ruimte is daarnaast ook afhankelijk van de persoon waarmee u in contact komt te staan: voor een vreemde is de ruimte groter dan voor een goede vriend: u kan dus ook beter verdragen dat een goede vriend vlak naast u komt te zitten dan een vreemde. De lichamelijke ruimte voor de rest, is daarnaast ook nog eens belangrijk. Stel: u zit in een volle bus met een plaats naast u en er stapt iemand op. Vindt u het vreemd dat die persoon naast u komt zitten? Nee, natuurlijk niet. Stel: u bent de enige passagier in de bus en er stapt iemand op. Vindt u het vreemd dat die persoon naast u komt zitten? Natuurlijk wel, uw persoonlijke ruimte is verstoord. (Als u "nee, helemaal niet" heeft geantwoord, bent u de volledige tegenpool van mij, wat al even vreemd is als "mijn pool": u dacht waarschijnlijk "tegen wie anders moet ik praten? Dat is toch gezellig?" of iets dergelijks. Wel, de meeste mensen vinden u gewoon vreemd én een tikje creepy.)
   
   
7. U loopt met twee naast elkaar en ik ben de derde persoon? Ik blijf over het algemeen ergens achter u twee aanstrompelen.
   Ik heb voel een sterke "anti-neiging" om mezelf in die "groep" te dwingen, dus de kans is groter dat ik een kilometer achter jullie aan zit te lopen dan dat ik aangeef dat ik het lastig voel dat ik fysiek word uitgesloten.
   
   
8. U stelt een (gesloten) vraag in publiek waarop ik het antwoord weet? Er zijn meerdere mogelijkheden.
   Ofwel antwoordt niemand, en dan wil ik mij, afhankelijk van de grootte van de groep en hoe bekend de mij omringende mensen zijn, het antwoord wel geven.
   Ofwel antwoordt iemand foutief, weet ik dat, en houd ik mijn mond: ik wil die persoon immers niet voor het blok zetten. Of het moest een voor mij belangrijke vraag zijn: dan vind ik het immers erger dat iemand een fout antwoord als waarheid aanschouwt (vooral het geval bij medische of voedings-zaken).
   Ofwel antwoordt iemand correct, en houd ik mijn mond: ik hoef die persoon immers niet te bevestigen.
   
   
9. U wil meer weten over de u omringende mensen en u stelt een vraag naar het publiek toe? Ik antwoord niet.
   Anderen antwoorden immers meestal, en zo niet, dan zijn mijn antwoorden meestal niet voldoende aanvaardbaar zoals ik na scha en schande heb geleerd. "Heeft iemand iets leuks gedaan dit weekend?" is zo'n typische vraag. Natuurlijk wel, denk ik dan bij mezelf, ik heb die gore hack-and-slash-horror gezien gisteren; ik heb me ongelooflijk goed geamuseerd. (Scha en schande: uitleggen wat het verhaal is van de horror en iedereen zien staren in afschuw dat ik dat grappig vind.) Jaaaa, natuurlijk heb ik iets leuks gedaan, ik heb immers gezelschapsspelletjes gespeeld met vrienden. (Scha en schande: you don't give a fuck, want u vindt dat saai en voelt uzelf niet tegengehouden om met de ogen te rollen, of uitdrukkelijk tegen iemand anders te beginnen, of helemaal niets meer te zeggen.) Dat pc-spel van vrijdag was ook wel super. Nobody cares, dat weet ik. Zodus houd ik mijn mond. U vindt het leuker als het gaat om een concert, een toneelstuk, een citytrip, een sociaal-aanvaardbare-film. En als ik dan wél eens iets sociaal aanvaardbaars heb gedaan, dan heb ik pech: niemand stelt die vraag openlijk. Of iemand heeft iets veel coolers gedaan. Of de vraag wordt aan iedereen gesteld, persoon voor persoon, behalve aan mij. Socially awkward penguin power!
   
   
10. U heeft iets gezegd waarop ik iets heel erg sociaal-aanvaard én interessant weet te zeggen? Ik zwijg, want iemand anders was aan het praten en ondertussen gaat het al over iets anders.
    Jammer, maar teruggaan naar onderwerpen wordt blijkbaar niet gedaan in een normale wereld.
    
    
11. U zegt als kassier vaak "goedenavond", "goedemiddag", etc en ik kom al maanden bij u in de winkel? Ik zeg niets.
    Ik ga er immers van uit dat u dit uit automatisme zegt en geen interesse heeft om een gesprek aan te knopen. Laat staan dat ik weet waarover ik het in godsnaam zou moeten hebben, zo uit het niets.
    
    
12. Iemand vertelt iets random over zichzelf en ik heb hetzelfde gedaan? Ik zwijg.
    Ik probeer iets te zeggen, maar ik wacht op het juiste moment eeeeeeen het onderwerp is al weg. Dezelfde hobby's, iemand in de familie die ook zo is, exact hetzelfde probleem gehad, ook die ziekte gehad, ook een auto-ongeval gehad, etc.? You will never know.
    
    
13. U stelt mij geen enkele vraag over hobbies of interesses? Ik geef zelf geen hints.
    Ik vind het vreemd om "uit het niets" te beginnen over iets dat mij interesseert, iets dat ook anderen denken. Alle pogingen waarbij ik iets randoms zeg, zijn  volledig aangeleerd. En vaak slecht aangeleerd, waardoor intonatie, structuur en timing sterk verschillend kunnen zijn van een normale conversatie. Het komt er dan een beetje raar uit, en u vraagt zich af waar dat juist vandaan kwam. Dat was dan een poging tot normaal doen.
    
    
14. Ik moet spontaan iets langer vertellen dan een paar zinnen? Ik zwijg en bedenk eerst hoe ik het ga vertellen.
    Ik oefen mij mentaal op wat ik ga zeggen en op welke manier. Als hiervoor geen tijd is, zie punt 15. Deze mentale oefening kan even duren, waardoor ook het moment waarop dit gepast was, verstreken kan zijn.
    
    
15. Ik moet spontaan iets langer vertellen dan een paar zinnen maar er is geen tijd om "mentaal te oefenen"? Het gaat mis.
    Het verhaal is incoherent, ik struikel over mijn woorden, en eindig soms plots middenin een zin. Ik voel me nogal opgelaten. Vaak vergeet ik dan ook hierdoor de simpelste woorden of basisgrammatica, waardoor ik mezelf achterlijk begin te voelen. Het eindigen middenin een zin is hierna vaak normaal.
    
    
16. U vraagt mijn mening? Ik twijfel zichtbaar.
    Dit is niet omdat ik het stiekem slecht vind, u dik vindt, het lelijk vindt, etc. Ik weeg echt voor- en nadelen af, en geef dan een mening. Ziet het voorblad er goed uit? Wel, die ene subtitel staat niet in het midden, maar als die wel in het midden zou staan, dan zou het er minder goed uit zien, dus die staat misschien wel goed; de naam zou eventueel omgedraaid kunnen worden, maar moet het duidelijk zijn voor een prof of voor iemand die ze al kennen; wordt mij ook gevraagd of de kleur van het papier in orde is, zo ja, dan zou ik die kleur inderdaad ook kiezen al zou een crèmekleur niet misstaan; het logo is voldoende groot en ik dénk toch wel het juiste logo; ... Tegen dat ik "ja" kan zeggen, gaat u er al van uit dat ik het niet goed vind. Maar eigenlijk ben ik mijn mening ter plekke nog aan het vormen, waarbij er dingen moeten worden afgewogen. Dit geldt niet als duidelijk is voor mij dat mijn mening er niet toe doet.
    
    
17. Een feestje? Ik sta in een hoek of tegen een muur geplakt, en niet in het midden of in "de groep".
    Het gaat hier niet over persoonlijke ruimte (ook wel een beetje), maar vooral over het feit dat zoveel mensen en zoveel geluid mij overweldigen. Ik ben iemand die het niet leuk vindt om naar een echt feest te gaan en random mensen te ontmoeten. Veel mensen, staat bij mij gelijk aan, enorme uitputting. Ik heb een soort beperking aan "sociale energie": hoe meer vreemde mensen ik moet aanspreken bijvoorbeeld, hoe sneller de energie op is en ik dicht sla. Dat is zeer typisch introvert, maar meestal denken mensen daar niet op die manier over na.
    
    
18. Een vraag waarop ik het antwoord niet weet? Ik zeg nogal kort dat ik het antwoord niet weet.
    Ik ga er vanuit dat je gewoon een antwoord verwacht op de vraag. Als ik het niet weet, dan weet ik het niet, en kan je beter je tijd spenderen aan iemand anders die het wel weet. Ik antwoord om die reden automatisch kort, niet omdat ik grof wil klinken of geen zin heb om te antwoorden. Soms vul ik aan met een suggestie wie het antwoord wel kan weten. Als u zich vervolgens niet richt tot die persoon, dan ga ik er vanuit dat u het antwoord niet wou weten.
    
    
19. Een vraag uit twijfel? Ik geef een antwoord en verwacht dat u een antwoord wou.
    Ik heb nog nooit uit mezelf gedacht "ach, die persoon zoekt gewoon bevestiging van een mening, dus ik zal ze gerust stellen". Nee, als u mij iets vraagt, geef ik mijn mening. Dat is niet om tegen u in te gaan: ik hoor helemaal geen specifieke ondertoon. Als u een specifiek antwoord wil horen van mij, gelieve dat dan ook op die manier te formuleren, zodat ik zeker begrijp dat u een specifiek antwoord zoekt. Misschien een "het klopt toch als ..."-start. Dat helpt bijna altijd. Behalve als u fout bent, natuurlijk. Maar anders kan ik wel aangeven dat dat iets is waar ik mee akkoord zou kunnen gaan als ik in uw schoenen stond. Of zoiets awkward geformuleerd.
    
    
20. U uit een twijfel over uzelf, uw kunnen, uw lichaam, etc? Ik geef een oplossing voor het probleem.
    Ik begrijp niet automatisch dat ik u moet antwoorden waarbij ik u gerust stel over uw lichaam, uw kunnen, etc. Het typische voorbeeld is bijvoorbeeld "ik voel mij dik" - "misschien moet je iets heel erg los aandoen, dan plakt dat niet tegen je lichaam of zo". U denkt "wtf, vortig wijf", en ik denk "lijkt mij toch logisch?". Andere voorbeelden zat: "Ik ben écht slecht in statistiek" - "Hier zijn cursussen om te volgen."; "Ik begin rimpels te krijgen, denk ik" - "Ja, hier een beetje aan de ogen; heb je al eens aan anti-rimpelcrème geprobeerd met vitamine A?" U denkt aan een opzettelijke belediging: ik denk dat ik u aan het helpen ben. Het is pas na de beledigde blik, na het plotseling wegdraaien, na een dag stilzwijgen, dat ik bedenk dat u iets anders wou horen.

Ik zou verder kunnen gaan dan deze twintig semi-random punten, maar u heeft het ondertussen al door: al die "problemen" bij elkaar gestapeld, geven een slecht sociaal beeld. Iedereen zal al eens iets van die dingen voor hebben, maar die hele lijst. Maar ik geef het eerlijk toe, in naam van allen in een gelijkaardige situatie: ik begrijp mensen niet volledig. Waarom is een vraag niet gewoon een vraag? Waarom worden bepaalde dingen verwacht zonder dat ze ooit specifiek zijn aangeleerd aan mensen zoals ik? Waarom zijn er wel lessen voor verlegenheid en sociale angst, maar niet voor "sociaal gedrag"?

Gun ons social awkward penguins ook wat: als u een vraag stelt met een verborgen doel, expliciteer het doel gewoon; als u iets specifieks wil horen, vraag het dan ook op die manier; als u niet wil dat wij zwijgen, begin dan zelf te vertellen of stel een open vraag. Er zijn ook wel voordelen aan verbonden: open vragen die schijnbaar uit het niets komen, zijn dan namelijk weer helemaal niet raar voor ons, plots zwijgen wordt niet meteen aanzien als een boertige reactie, en soms mag je al eens gewoon "ja" of "nee" antwoorden  als je geen zin hebt uit te weiden. Ja, soms zijn we al eens nuttig, wij socially awkward penguins.

Beste Samson (en Gertje ook natuurlijk),

Beste Samson (en Gertje ook natuurlijk),

Net als vele volwassenen geboren in de jaren 1980 en 1990, ben ook ik als kleuter opgegroeid met uw televisieshow. Toen die eerste afleveringen een grote hit bleken, heeft uw firma er meteen aan gedacht om ook een cd uit te brengen van jullie liedjes. Als trouwe kleuter heb ik die eerste cd gekocht. Toen hadden die cd's nog geen naam: het was immers niet duidelijk of het wel een hit zou worden. Naderhand bleek dat een schot in de roos te zijn: een kleuter die de cd niet had, was niet iemand van de in-crowd. Al snel volgden andere cd's, nieuwe opnames en vele optredens. Voor de meeste vernieuwingen, was ik echter reeds snel te oud.

Ik vermoed dat u momenteel allerlei dingen aan Gertje aan het vragen bent, dus tussendoor even een klein mopje:

Wat is blond en als je op een knopje drukt, rood?

- Regi in the MIXer.

Zo? Kunnen we?

Ik schrijf u deze e-mail, omdat een van de liedjes nog steeds wordt gezongen door menigeen student die vertoeft in de blokweken gedurende studies in hogere jaren. Het luidop zingen van het lied wordt nog steeds aanvaard als zijnde een daad van tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid. Ik heb het natuurlijk over het lied waarbij het refrein als volgt gaat: "repeteren, repeteren, wie zijn best doet, zal het leren". De studenten gebruiken dit refrein om zichzelf te motiveren, of passen het aan om iets moeilijkers in te studeren, of als tijdelijk grapje, waarbij woorden zonder dergelijke klemtoon, toch op een of andere manier rijmen.

Een eigen voorbeeld: "Surveilleren, surveilleren, wie het goed doet, moet sanctioneren".

Kan u zich hier iets bij voorstellen, mijn beste Samson? Ik hoop van wel. Ik deed mijn best om het u duidelijk te maken. Om uw bekende gebrek aan langdurige concentratie te verlichten, voeg ik hier een zelfgemaakte tekening van u in. U mag mij gerust prijzen om mijn kunde alsof ik weer vier jaar ben. Zo voelde het ook een beetje, toen mijn hand niet meteen deed wat mijn ogen wilden. U zal het echter met deze twee-minuten-tekening moeten doen. Het centrale punt is immers wat nog volgt. Goed, ter ere van het concentratie-dipje:

Zo, u bent weer helemaal mee.

De reden dat ik u aanschrijf, is omdat ik graag een motie wil indienen om het refrein te veranderen. Misschien kan er wel een nieuwe cd mee gemaakt worden? Misschien kan u het De KerstPaasZomer-Blok-cd noemen?
U had misschien al wel door dat ik niet meteen een student ben. Dat kan u duidelijk zien aan de slechte kwaliteit van het "teken"papier, dat typisch is voor commerciële kopieerapparaten. Ik werk echter ook niet in een kopieercenter. Ik werk namelijk op een universiteit. Dat is een héééél groot gebouw. Het verschil tussen een kopieercenter en een universiteit is iets dat niet meteen door elke student begrepen wordt. Ik kan u helaas niet aangeven wélke universiteit juist. Privacy en zo.

Welnu. Hier heb ik een aantal voorstellen voor het refrein. Een aantal zijn bedoeld voor studenten, en een aantal zijn eerder voor professoren en assistenten-allerlei. Ik stel voor dat u even nog uw normale refrein zingt in uw hoofd, zodat u meteen begint te zingen als u het volgende leest:

• Combineren, combineren, wie tekst steelt, moet refereren.
• Concluderen, concluderen, wie iets nieuw wil: discussiëren.
• Assumeren, assumeren, wie het doet, gaat irriteren.
• Budgetteren, budgetteren, zonder geld kan je niet leren.
• Amuseren, amuseren, lessen zijn om te noteren.
• Circuleren, circuleren, wie nota's wil, kan kopiëren.
• Inspecteren, inspecteren, gore koten moeten veel doneren.
• Aborteren, aborteren, wie overal komt, moet 't zo maar leren.

En ten slotte mijn persoonlijke favoriet:

• Corrigeren, corrigeren, wie zijn best doet, wordt langzaam gek van de slechte handschriften, zwakke spelling, Dunglish-grammatica en vele pogingen tot verdoezelen van ontbreken van kennis. Maar DAT wist je ons niet te vertel-zingen in die tijd, hé, Samson ...? Kuthond.

Met vriendelijke groeten,

Anne.

Geachte reclamemakers

Geachte reclamemakers,

Lang heb ik getalmd over de wijze waarop ik u zou aanspreken. Ik heb ten slotte gekozen voor een kinderlijk eenvoudige aanspreektitel. Ik verwijs hier echter niet naar de “geachte”: die is immers obligatoir bij het schrijven van dit soort zaken, en is niet meteen een bijvoeglijk naamwoord dat ik voor uw soort zou aanwenden. Maar nu voert u me te ver naar meer liederlijkere oorden. Ik bid u tot het aannemen van mijn aanspreking en het hierbij te laten, zodat wij ons dra tesaam kunnen bevinden in het onderwerp van deze aanschrijving.

Aangezien mijn mentale, telepathisch gestuurde vervloekingen – gericht op mijn televisie – u blijkbaar niet hebben bereikt de laatste maanden, neem ik de moeite om de pen ter hande te nemen en u aan te schrijven. Wees zo herderlijk mijn poging aan horen.

Wat mij heden ten dage juist stoort in dergerlijke mate dat ik uw tijd consumeer? U vraagt zich dit onwaarschijnlijk af, gezien u vermoedelijk fabelachtig weinig handgeschreven brieven ontvangt op eierschelp gekleurd handgeschept papier met watermerk. Wel, ik voel me gevleid dat u het mij vraagt. Ik kom gaarne ter zake.

Waar ik een grondige hekel aan heb, zijn uw reclames omtrent online dating. Eerst was er slechts eentje, en dan kwam een tweede, en ondertussen zijn er al een drietal reclames in omloop ter bevordering van bezoekers van dergelijke onlijn zijnde webruimtes. Zo weze er “YouForMe”, “eDarling” en “Parship”. Allen vind ik hun reclames ergerniswekkend om geheel verschillende redenen, die toch centrale wrevelpunten aantikken, zoals u weldra zal bemerken.

Ten eerste lijkt mij de reclame van Parship de bal mis te slaan. En dan heb ik het niet slechts over die absurde klankgeving “iemand wacht op jou”, die impliceert dat we allen bedrijvig werkzaamheden moeten verrichten om onze enige zielgenoot in deze wijde wereld te ontmoeten; die zielgenoot zou dan toevallig ook knap zijn, en “op ons wachten”. Wat mij echter harder ontstemt, is dat u aangeeft dat er iemand rondloopt voor ons, die dan blijkbaar gaat zitten gedurende de actie van het rondlopen en hierbij op ons wacht op het interweb. Bij het eenmaal aanschouwen van de reclame, verwacht een kijker zoals ik, een datingbureau waarbij je elkaar in levende lijve gaat ontmoeten en waarbij we ons derhalve buiten moeten begeven. Niet een of andere saaie – zij noemen het “serieuze” – internetruimte.

Ten tweede vind ik het ongerijmd dat partnerlozen worden geportretteerd als algehele eenzaten die smachten naar consideratie van het andere geslacht door zich vernederend te verkleden voor feestjes en theepartijtjes. All you need is cleavage and a non-ugly face, zoals The Beatles het eventueel hadden kunnen declameren in hunner tijd. Het feit dat u iets als deerniswekkend verzinnebeeldt, om vervolgens een oplossing voor dit probleem aan te kaarten dat in mijn en andermans ogen even meelijwekkend lijkt te zijn als het eerstgenoemde, lijkt mij commercieel onbetamelijk.

Ten derde ergert mij de uitlating dat het ongekunstelder is, namelijk vanuit een armstoel, wat rondklikkend met een computeraanwijsapparaat en typend op een klavier. Het aanmelden vereist een ontzaglijk aantal stappen, die allen verplicht zijn. Als dergelijke uitbreidingen niet het geval zijn in eerste instantie, dan wel nadien met talrijke uitgebreide opties, die voor de doorsnee mens die zich blijkbaar graag opkleedt als Michael Jackson desalniettemin behoorlijk ingewikkeld kan ogen. Iets met gekleurde en gesloten deuren (oh, the pun!), berichten die je slechts kan lezen bij het neertellen van ettelijke euro's en een profiel waar je zoveel moet invullen dat je je nog liever opkleedt als Catwoman. Daarnaast heb je geen idee hoe de persoon aan de ommezijde er echt uitziet, noch hoe deze zich publiekelijk optreedt. Je moet jezelf ook een bepaalde computertaal toe-eigenen die vooral digitaal aangeborenen zullen aanspreken. Zonder deze computertaal, komt een mens algauw over als een belegen, pruikerig persoon die klaagbrieven schrijft naar bedrijven allerlei.

Gelieve mij niet langer te tergen met uw reclames.

In afwachting van uw antwoord,

Hoogachtend

Anne.

10 nutteloze weetjes voor elegante feestjes:

Also known as: tien dingen die ik al heb aangehaald op verkeerde momenten, of nog een reden waarom ik niet snel vrienden maak.

Random foto om het multimediaal te maken.

1. "Ik heb gelezen dat landbouwers heel vaak water gebruiken dat ze uit een beek hebben gehaald. Dat water is meestal sterk vervuild door afvalwater, vaak ook bevuild door koeien en dergelijke. Dat proef je goed bij biologische landbouw, zo blijkt."
2. "Bij sommigen ZIE je soms dat hun zogenaamde vader niet hun biologische vader is, he, vind je niet?"
3. "Weet u dat als vrouwelijke honden loops zijn, dat ze gewoon de hele tijd bloeden? Ik heb daar nooit bij nagedacht. Wat als je een aanhankelijke hond hebt die graag op je schoot zit? ..."
4. "Als veganisten geen dierlijk afgeleide producten eten, dan eten ze toch ook geen biologische groenten of fruit, toch? Want daar bestrijden ze het ene insect met een ander, en die dingen doen dan toch ook gewoon hun behoefte op je sla en zo?"
5. "Ik vind ijsbergsla en rauwe wortels en zo wel leuk. Als je daar op kauwt, dan hoor je dat kraken alsof je de ruggengraat van dieren kraakt."
6. "Oh? Is dat die traditionele wijn waarbij ze nog steeds oude vrouwen inhuren om de druiven met blote voeten te pletten? Zouden ze bij het inhuren eigenlijk letten op teenschimmel?"
7. "Als je baby net geboren is, moet je eens letten op je ouders: de ouders van de vrouw gaan de hele tijd aanhalen hoeveel de baby lijkt op de vader, om aan te geven dat de baby van hem is en niet van de postbode of zo."
8. "Vrouwen hebben evolutionair gezien een groter achterwerk om mannen te blijven stimuleren als ze bezig zijn. Ik vind het dus altijd vreemd als vrouwen het achterwerk van mannen leuk vinden."
9. "Wist u dat het woord avocado afgeleid is van een woord dat ook testikel betekent? Het lijkt er wel een beetje op he, vindt u niet?" Ging perfect bij die portie guacamole.
10. "Soms weet je toch niet van iemand anders of die nu appelsap drinkt of zo iemand is die de eigen urine drinkt, toch?"

Bijna Romeo & Julia

Ik was al vergeten hoe leuk fout Netlog kan zijn. Heb het ooit aangemaakt uit verveling, wat kennis gemaakt met mensen en sindsdien niet meer bekeken, behalve als ik een vriendschapsverzoek kreeg. Ondertussen heb ik wat persoonlijke informatie verwijderd of ontoegankelijk gemaakt voor niet-vrienden.

Als je zelf een Netlogprofiel hebt als vrouw, tussen de 18 en 30 bent, geen foto hebt staan op je profiel (of een heel leuke foto natuurlijk, maar dat hoeft zelfs niet), dan krijg je vast ook af en toe random vriendschapsverzoeken als netlog besluit jouw profiel te "highlighten" uit het niets. Het gaat bij die random vriendschapsverzoeken dan ook over je leeftijd. Zolang je niets schokkends hebt staan in je profiel, en je bent single, dan krijg je zoiets dus.

Een voorbeeldje van een van de profielen die zo'n dingen doen. Ik stel je voor: meneer Special Force. Die naam heb ik niet verzonnen, want dan had ik er wel Forces van gemaakt. Dat is zijn zelfgekozen nickname. Ongeveer. Ik wou hem min of meer anoniemer maken, maar hij is dus op deze manier ook wel te vinden op Netlog. Voor de geïnteresseerde vrouwen die voldoen aan zijn vereistenlijstje. Rrrrr.

Meneer Special Force is een 46-jarige man die at random mensen toevoegt en de verplichte bovenstuk-naakte foto heeft (net boven de man-boobs, uiteraard), schrijft in zijn kennismakingsprofiel:

 "Ben jij een leuke, spontane, eerlijke, trouwe, slanke of gewoon gebouwde jonguitziende single vrouw met een bepaalde uitstraling, dan wil ik je wel leren kennen.  Moest je bi of bischierig zijn is geen probleem voor mij. [...] Ik ben een roker, ik weet dat het niet gezond is, maar het is eenmaal zo en zou voor jou geen probleem mogen zijn dan. Ben jij iemand die alles graag netjes heeft en waar niet het hele huis overhoop ligt en kun je ook wel eens de armen uit de mouwen steken. [...] Vrouwen die hun verleden niet kunnen loslaten of nog niet klaar zijn om iets nieuws te beginnen, wispelturig en labiel zijn, gelieve door te scrollen naar een ander profiel, ben geen psychiater of een schouder om op uit te huilen.  Diegene die denken dat ik een bank ben en willen leven op mijn kap, zie andere profielen er zijn mannen genoeg, maar daar doe ik niet aan mee. [...] "

Goed. Even overlopen en kijken in hoeverre ik daar aan beantwoord. Tot nu toe ben ik heel erg nieuwsgierig, want hij lijkt me echt een prachtvent. Dus:

• Zesenveertig jaar en hij wil een "jonguitziende" vrouw. Online datingtaal voor "je moet begin twintig zijn, max 30, want ik wil een jong dingske". Nu, dan zit hij goed bij mij! Goed, check nummer 1! Spannend!
• Ze moet leuk én spontaan én eerlijk én trouw zijn. Goed, geen probleem. Spontaan, wat minder. I'm getting excited here!
• En oh ja. Slank. Dat mogen we uiteraard niet vergeten. No fatties allowed. Goed, al iets minder. Ben niet zo pro anti-fatties.
• Ze MAG ook bi zijn. Of "bischierig", wat dat ook moge zijn. Dat is wel héél erg ruimdenkend. Horen we daar een aanzet tot pornografische fantasietjes? Lichtjes goor dat je dat er bij zou zetten. Hoe vaak kom je dat in g*dsnaam tegen dat je dat meteen in je profiel zet?
• En hij is een roker, maar dat mag voor mij geen probleem zijn, toch? Droomvent van me!
• Jaaaaa, ik heb ook alles graag netjes op orde hier (cue fake-lach van collega's die mijn kantoor hebben gezien en geproest van vrienden die mijn appartement in niet-opgeruimde staat hebben gezien). En ja, ik steek gaarne mijn armen uit de mouwen voor jou! Ik heb immers toch niets anders te doen?! Hij zoekt dus eigenlijk een visueel aantrekkelijke, slanke, bischierige kuisvrouw? Ik gok dat die eerlijkheid van in het begin al wat minder belangrijk is momenteel?
• Ze mag niet wispelturig zijn. En niet labiel. Check and check. Geen hormonen-geïnduceerde humeurtjes, is dat in mannentaal. Zoek je niet eerder iets post-menopauze dan? Past ook wat beter in je eigen profiel, zou ik denken.
• Hij is geen psychiater. Nee, dat hadden we door he, met zo'n profiel, dat er geen hoogopgeleid man in je school. Maar dat is niet erg. Ik ben immers toch gewoon je kuisvrouw? We'll make it work!
• En hij is geen schouder om op te huilen. Dus emotioneel onbeschikbaar. Check. Nu, dat hoeft toch ook helemaal niet? Ik heb immers geen hormonen? No problemo!
• En hij wil geen bank zijn, met impliciete verwijzing naar een jammerlijk mislukte relatie waarbij ze hem alleen maar hebben gezien voor zijn geld. Dat is internationale mannentaal voor "ik ga doen alsof ik gekwetst ben geweest door zo iemand zodat jullie denken dat ik rijk ben, maar eigenlijk heb ik geen cent en leef ik zelf in het rood". Dat is wel een dealbreaker voor me. Dr Phil told me so. Erg jammer, nu begon ik nét iets in je te zien, ondanks de "bischierigheid", oude creepy man die zelf overgewicht heeft en als hobby "bier drinken" heeft. Maar je zal vast wel iemand anders vinden, want je bent echt té goed om waar te zijn. Straks ga ik nog huilen door die gedachte. Het is bijna Romeo & Julia. Bijna. Begin jij alvast met het gif in te nemen, en dan ga ik wat verder werken, goed?

De 10 geboden voor gepensioneerden (2008)

Het is recyclagedag vandaag: een rant van juli 2008, vandaag slechts 4 jaar geleden.

De 10 geboden voor gepensioneerden

donderdag, 31 juli 2008 om 00:19

1. Het uiterlijk. 

Kleur je haar ofwel afschuwelijk bruin-blond, ofwel grijs-paars.
Laat altijd permanenten zetten.
Wees nooit creatief met je kapsel! Gebruik gewoon het model dat iedereen op z'n haar zet
Koop bruine, ouderwetse kleren (met bijpassende mantel), en beige ouderwetse schoenen met een rechte tip en lage hak.
Als het regent, gebruik je een plastic kapje.

2. Het winkelen. 

Winkel op uren waarop de werkende mens ook winkelt.
Rijd traag en belemmerend door de gangen.
Rijd zo veel mogelijk mensen aan, of ze nu wel of niet in de weg staan.
Koop per dag, en nooit voor een hele week!
Steek voor aan de kassa, maar zorg ervoor dat niemand jou eventueel zou kunnen voorbijsteken! Het lef!
Aan de uitgang neem je alle nog bruikbare dozen mee, of gebruik je voor elk gekocht artikel een apart plastic zakje.

3. Het vervoer. 

Vertik het om de verkeersregels te kennen.
Rijd steeds exact 7 kilometer per uur minder dan de toegelaten snelheid.
Drie keuzes van type vervoer:
- Een oude auto met uitlaatgassen die storend zijn voor de ademhaling
- Een dure, luxueuze auto waarmee je traag rijdt op het linkerbaanvak van de autosnelweg.
- De bus: duw en trek om als eerste op de bus te raken, neem nooit op voorhand je pasje ter hand, betaal met kleingeld van een land dat niet meer bestaat.

4. Het luisteren. 

Luister alleen naar iemand als je dat goed uitkomt.
Doe alsof je moeite hebt met horen, maar ga in op gefluisterde conversaties tussen mensen die je niet kent.

5. Het bemoeien. 

Bemoei je met alles!
Reageer ook op dingen die niemand iets kan schelen:
- Schrijf meerdere brieven naar televisiestations om te klagen over het verzetten van het uur van één of andere soap waar niemand naar kijkt behalve jij.
- Spui om de zoveel minuten racistische bewoordingen in Mechelen, Antwerpen of Brussel. Wees verbaasd dat je beroofd wordt na een paar minuten.
- Reageer op geschreven reacties in een magazine, liefst als je niet weet waarover je het hebt.

6. Het aanleren. 

Weiger nieuwe (en ook iets oudere) technologiën te gebruiken zoals televisies, computers, videorecorders, GSM, ... Als iemand jonger dan jij je iets probeert aan te leren, vergeet het dan meteen weer en blijf ze vragen om het nogmaals uit te leggen. Blijf het fout doen.
Lach mensen uit die je proberen wijs te maken dat sommige dingen gevaarlijk zijn (uitgelopen batterijen proberen te herbruiken, een vork in de broodrooster steken, ...)

7. Het uitgaan. 

Wandel op de drukste uren (denk hierbij vooral aan de uren 8u – 9u 's morgens en 16u – 18u 's avonds) op de drukste wegen (nabij scholen en grote fabrieken!), zo traag mogelijk (gebruik zo nodig een wandelstok) en zorg ervoor dat niemand je kan voorbijsteken!
Bij regen het geruite regenscherm omhooghouden, er voor zorgend dat de onafgeschermde metalen eindpunten op ooghoogte zijn, en zachtjes ronddraaien om zoveel mogelijk mensen te raken.

8. Het praten. 

Weiger Algemeen Nederlands te aanvaarden als taal. Wees hardnekkig in het gebruik van dialect, ook in geschreven vorm. Klaag en zaag wanneer je maar kan, over wat dan ook.
Laat desnoods onnodige operaties uitvoeren om hierover te kunnen klagen.
Laat je littekens vaak zien bij discussies over wie het meeste pijn heeft.
Vertel iedereen hoe makkelijk de “jeugd van tegenwoordig” het heeft en hoe moeilijk het vroeger allemaal wel niet was.

9. Het kijken. 

Werp vuile blikken op jongeren (gedefinieerd als “iemand onder de 50”) en fluister hoorbaar onbeschofte woorden over hen tegen andere gepensioneerden.
Kijk altijd vies als een jongere (of die nu in een rolstoel zit, pijn heeft, een handicap heeft of net niet) niet opstaat van zijn plaats om die hoffelijk aan jou aan te bieden. Als de jongere toch opstaat, bedank hem of haar dan niet.

10. Het denken. 

Duw en trek, hoest in andermans gezicht, beledig, steek voor in rijen, doe anderen opzettelijk pijn, ... want jij bent oud, en JIJ hebt daarom het volste (en eerste!) recht op alles! Denk niet dat je alles mag. Nee, wees er van overtuigd!
Verwacht dat mensen je zonder meer respecteren, hoe je hen ook behandelt. Wees boos als ze je niet respecteren en eis dat ze het toch doen.
Alle normale regels gelden slechts voor anderen. Laat daarom je hondje op straat zijn behoefte doen en kuis het niet op, steek over op drukke straten net naast een zebrapad en eet van het voedsel in de rekken van de supermarkten zonder er voor te betalen.