Liefste Joepie, (deel 1)

In deze blogpost vind je een zeer kleine selectie overgetypte brieven uit het boek "liefste joepie, 40 jaar stiekeme lezersbrieven voor iedereen die (ooit) tiener is (geweest)".

De brieven in het boek zijn overgetypt zoals ze origineel waren. Ik heb een aantal automatische correcties van Word toegelaten, zoals hoofdletters waar zij ze niet hebben gezet, en het veranderen van het woord "sex" in "seks" (wegens luiheid). Alles is voor de rest exact overgetypt zoals ze in het boek vermeld staan.

Deze brieven komen uit de eerste delen omtrent "seks & body", "ben ik normaal?!", "help ik ben verliefd", "hoe moet ik ...?" en "ben ik er klaar voor?"

Van: anoniem, 2010

Hallo joepie,

Ik ben een meisje van 14, en ik had al snel borsten, nu lijkt het alsof mijn borsten oud en versleten zijn, ze hangen als halve bananen naar beneden! Help, ben ik normaal?

Van Tsa’ke, 2010

Ik ben een meisje van 14 en ik ben al myn ganse leven vrijgezel en ik snap echt niet waarom ik heb gans heusden al gezocht naar een jongen ma niemand wil mij ik doe wel bruine qréme op ma miss te veel help mij joepie ben ik dan zo lelijk ? xx

Van J, 2004

Ik denk dat er sperma uit mijn poep komt en ik ben een meisje :$

Van anoniem, 2010

Ik snap het niet, telkens als ik een vriendje heb, maakt die het uit na een maand ofzo. Ik heb een perfect lichaam, dus daaraan ligt het niet, en iedereen zegt dat ik ook slim ben en mooi, lief, …

Van: brittje, 2011

Dag joepi, we hebben een probleempje! We zijn namelijk verliefd op onze leerkracht Godsdienst en we weten niet wat we moeten doen. We kijken altijd uit naar de lessen Godsdienst. We hebben hem al een bericht gestuurd met erin dat we hem heel leuk vinden maar we krijgen maar geen antwoord! Tijdens de lessen letten we altijd goed op, we zijn vriendelijk, sociaal, … !

Help ons, we hebben echt alles geprobeerd om te weten te komen of hij ons ook wel zo leuk vind.

Van Anoniempje, 2005

Beste joepie

Ik ben een meisje van 16 en heb een vraag voor jullie. Ik heb al 9 maand een vriend. Maar ik druf het nie aan mijn ouders te zeggen omda ik weet hoe ze gaan reageren. Hoe kan ik het beste zeggen dat mijn vriend 36 jaar is. Kunnen jullie mij helpen mss?

Van: o., 2012 (31 maart)

Hey joepie, Ik ben een meisje van 13 en ik ben verliefd op een jongen

We zijn al van valentijnsdag samen, maar we durfen niet echt samen tegen elkaar te praten we zijn beschaamd … Hoe kunnen we dat oplossen? In ieder geval bedankt joepie!

Van anoniempje, 2010

Hoi joepie ik ben een meisje van 15 en ik heb een leuke vriend van 16 nog niet zo lang geleden hadden we seks gehad maar toen hij vroeg om het op internet te zetten zei ik nee en hij was boos. Hij dreigde om het uit te maken .ik hou zielsveel van hem.wat moet ik toch doen.

Van pascaline, 2010

In myn ogen gaan alle mannen vreemd.ze gluren voortdurend,zien overal ongestraft naakte vrouwen. Alsook de mailbox die wekelyks gevuld is met porno:.ze krygen zin door een ander en gebruiken hun lief !Doe eens hetzelfde,stikjaloers zijn ze! Meisjes zyn echt naief.ik ga allang om met verschillende mannen en ze zyn zo “ontrouw”.ik ben een mannenhaatster geworden als ikdat allemaalzie en hoor hoe zielig ze zyn zonder ons en toch zo stoer doen. De foto in myn school kast je spreekt boekdelen hoe klein ze zijn als ze met zichzelf worden geconfronteerd. Wat moeten wy dan zeggen? Ze verlangen dat we braaf naast hen de zoveelste film bekyken. Niet met my!

Van superdimpel, 2011

Het Joepie! Omdat ik het in het echt niet durf uitmaken met mijn lief doe ik het zo. Ik weet dat hij de joepie leest. Sorry S. ‘k zal je nooit vergeten, maar ik kende je niet goed genoeg voor eigenlijk echt verliefd te zijn. Xxx L.

Van Hanne

Liefste joepie! Ik ben een meisje van 15 jaar en heb al 2 jaar een vriendje. We zijn al wat verder gegaan dan gewoon kussen en knuffelen(strelen enzo…à en hij heeft me al vaker gevraagd om met hem naar bed te gaan maar ik twijfel daar nog over! Maar ondertussen ga ik al vaker langs in mijn buurjongen zijn bed. Maar mijn probleem is ik val op het innerlijk van men lief en het uitelijk en de seks van mijn buurjongen help me!!

Van J, 2009

Als je nou smoorverliefd bent op die jongen bent en het misschien de ware is kan je het toch niet laten omdat het toevallig een familielid is? Tot slot zijn we eigenlijk allemaal familie van elkaar. J., 11.

Van gallopke, 2008

Beste joepie,

Ik zou jullie willen vragen om dit te vertalen in het Duist voor mij , ik ben al 2 jaar fan van Tokio Hotel maar het word me allemaal te veel, ik stuur hem elke maand een brief in het engels, maar dit is mijn laatste brief en deze wil ik in het duits , het is mijn afscheidsbrief aan Bill & Tom.

Liefste Bill,

Mijn naam is Yasmine en ik ben 16 jaar. Deze brief is mijn afscheidsbrief voor jou.

Ik ben al 2 jaar fan van jou, Tom, Gustav en Georg.

Ik heb je al 3 keer gezien, 1 keer op de tmf-awards, 1 keer in essen in duistland, en de laatste keer was 3 dagen geleden in Brussel.

In Brussel was je echt de moeite waard om te zien, maar ik ben van zondag blijven slapenvoor de deuren van Vorst Nationaal, en ik had koud en pijn en ik dacht bij mezelf ik kan niet altijd zo blijven doen om toch vanvoor een plaatsje te hebben, ik ben beginnen wenen en wenen tot ik niet meer kon, ik heb maanden zitten wachten op het concert in brussel, & 2 uur voor je begon had ‘k mijn mama gebeld om te vragen of ze me kon komen halen zo erg was het, maar ik ben dan toch gebleven.

Bill, ik begrijp et niet, wat moet ik doen om je ooit te kunnen bereiken, het gaat gewoon niet! Ik doe alles voor je, ik sta op en denk aan niets anders tot ik ga slapen. Je betekend alles voor me. Ik zou alles doen om je gewoon 1 keer te ontmoeten, gewoon 1 keer.

Ik ga er kapot aan, ik ween elke dag om je. Bill, ik hou zo van je.

Wat moet ik toch doen, ik weet niet wat noch te doen met mijn leven zonder jou! Ik zie je zo graag! Ik kan het allemaal niet verwoorden wat je voor me betekend!! Ik hoop dat ik 1 keer antwoord krijg op deze brief, gewoon als een teken dat je dit hebt gelezen en dat je een beetje meevoelt met me, waarschijnlijk niet …

Maargoed

Bill, ik ga je laten voor nu En voor altijd

Het breekt mn hart in 1000 stukken!

Groetjes en Kusjes Y. xxx

Van anoniem, 2010

Beste joepie

Ik ben een meisje van 16 jaar en ik heb al 2 maanden een vriend. Het zit zo, hij heeft thuis een zwembad en ik ga er volgende week heen om er te blijven slapen. Natuurlijk gaan we ook een frisse plons nemen in het water. Maar wals er daar nu seks van komt. Een van mijn vriendinnen zegt dat het gevaarlijk is om seks te hebben in het water . ze zegt dat de penis dan vacuüm gezogen kan worden en dat je in elkaar vast zit . ik wil niet dat zoiets gebeurt! Help me aub voor volgende week zaterdag!!!

Van een meisje, 2008

Hoi,

Kan je jezelf beffen?

Groetjes.

Van beschaamd meisje, 2010

Hey joepie!

Ik heb een vraagje dat ik eigenlijk aan niemand anders durf te stellen. Waar zit jouw vagina ongeveer? Ik voel me echt beschaamd! De reden is dat ik een tampon wil inbrengen en niet echt het juiste gaatje vind.

Alvast bedankt beschaamd meisje xxx

Van K, 2011

Joepie, ik heb een vraag als je moet pijpen moet je dan er in bijten?

Van B., 2011

Ik bn een meisje van 16 en ik heb een vriend maar hij wilt geen echt relatie hebben maar hij zegt altijd dat hij van mij houdt dus wij hebben al sex gehad en nu wilt hij nog meer en als ik nee zegt wordt hij boos. Hij zegt tegen mij als hij klaar is voor relatie komt hij naar mij maar ik ben bang dat het niet zo is zal ik nog daar gaan met hem en sex of zal ik stoppen?

Van s. FT.s, 2009

Hey joepie

Wij zijn 2 meisjes van 16 en we hebben een belangrijke vraag.

We zitten al een tijdje hierover te discussieren hierover dus chrijven we deze brief. Onze vraag is of een jongen kan in je plassen als je seks hebt met elkaar?

We willen dit heel graag weten, we hopen dat jullie het antwoord weten.

Grtz s.FT.s

Van Maagdje, 2010

Heey joepie! Ik heb een raar vraagje, en ik en mijn vriendin weten er geen antwoord op. Als je ontmaagd word dan scheurt je maagdenvlies, maar waar gaat het gescheuderde deeltje dan heen? Komt het naar buiten of scheurt het gewoon maar blijft het wel vastzitten? Er is een meisje die zegt dat haar maadenvliesje is gescheurd door het paardrijden en dat het toen in haar onderbroek lag maar daar geloof ik niks van! Of heeft ze toch gelijk?

Game over? Rol uit.

n=1

Zoals iedereen al eens doet, neigen ook onderzoekers-in-spe naar een occassionele n=1-uitweiding. De letter “n” staat voor steekproefpopulatie (aaaaaaah, statistieeeeek!), en bij n=1 gebruik je jezelf als populatie: fuck statistiek en fuck methodologie: wat vind ik daar nu van? We weten allemaal immers wel dat als je alleen jezelf als referentie neemt, je dat niet kan veralgemenen naar anderen toe, maar dat neemt niet weg dat we ook onze mening graag spuien (of ze nu correct is of niet).

Aanleiding tot dit schrijven

Naar aanleiding van het interessante tweede doctoraatsseminarie van doctorandus W. Ribbens omtrent videogames en realiteitsbeleving, kreeg ik de onbedwingbare neiging om een eigen mening te veruitwendigen omtrent de navolgende discussies. Zo kwamen volgende statements aan bod: “Maar wie spéélt nu zo’n shooter-games? Wat is daar nu leuk aan? Dat is toch gewoon gruwelijk?” en “En meisjes? Reageren die anders? Want dit lijkt mij echt iets voor jongens?”.

Sociale rollen in een specifiek kader

Ten eerste kaart ik gaarne de laatste opmerking aan: videogames, of zelfs shooters specifiek, zijn zeker niet alleen voor jongens. Ze voelen zich er misschien meer toe aangetrokken, maar misschien komt dat wel door een verhoogde aantrekking tot techniek in het algemeen … ? Ik ga er ergens vanuit dat meisjes niet zo vaak zijn aangeleerd om te denken in kader van games. We worden aangeleerd om ons in te leven als huisvrouw (“kijk eens wat een mooie stofzuiger!”), als kokkin (“bak jij iets voor papa? Flink!), als moeder (“Heeft de pop ook honger?”), als model (“Wow, wat bene je mooi”), als leerkracht, etc. Maar er wordt ons niet aangemoedigd om ook andere rollen op te zoeken (of je moest al een grote broer hebben die iemand zoekt om te kunnen verslaan). Zelf vind ik al dat aannemen van rollen even ziek als je inleven als soldaat of als chauffeur of als bergbeklimmer: niet. Sociale rollen aanleren, dat doen we immers allemaal voor de lol. De manier waarop, lijkt me dan ook minder belangrijk. Videogames zijn gelijkaardig: je leert een sociale rol aan in een specifiek kader. Bij kassierster heb je een kassa en een fake-winkeltje; in een videogame wordt de context voor jou virtueel gecreëerd.

Het Batman-kader

We leren bij het aanleren van deze rollen ook om het kader na het spelen weer af te zetten. Waar kleine kinderen tot vervelens toe kunnen blijven jammeren dat ze Batman zijn en dat ze daarom de cape moeten blijven aanhouden aan tafel en naar school toe en liefst ook nog tijdens de lessen, begrijpen grotere kinderen al sneller wanneer het superheldenkader weer afgezet moet worden. Voor sommigen gaat het kader toe op een bepaald uur, of als er een – iets abrupter – “ééééééten”-geroep van een van de ouders weergalmt in huis. Hierbij zijn videogames dan weer duidelijker: als het spel op pauze staat, of als het spel afgezet wordt, is het kader voorbij. De mogelijkheid om nog even verder in de rol te blijven, wordt geblokkeerd door het ontbreken van een correct frame. De kassa en de winkel worden verwijderd. Je zou al wapens moeten laten rondslingeren na shooters, of een bal na voetbalgames, om nog ergens het kader artificieel te kunnen verlengen.

Realiteit verpest videogames

Videogames zijn voor mij dus omkaderingen voor het aannemen van een rol, onafhankelijk van het genre. Zo wentel ik mij in de rol van scherpschutter bij Hitman, of in de rol van almachtig wezen in The Sims, of in de rol van parkbeheerder in Rollercoaster Tycoon, of in de rol van structureel genie in Tetris. Ik heb altijd, ook als achtjarige, begrepen dat ik uit de rol moest stappen als het spelletje werd gepauzeerd of stopgezet. Ik begreep dat ik in realiteit niet de macht had om een stad te bouwen zoals in Sim City, of dat ik geen bolletjes moest opeten zoals in Pac Man. Het videogame stopte, dus het kader stopte, dus het inleven in de rol stopte.

Dat neemt niet weg dat ik gedurende die rolaanname mezelf niet kan entertainen. Ik zou het zelfs sterker durven uitdrukken: als ik de grens tussen realiteit en videogame niet zo duidelijk kon trekken, dan zou ik helemaal zoveel plezier niet hebben aan en in het game. Als die grenzen vervagen, komen morele regels in het gedrang en zou je beginnen twijfelen over je eigen acties. In-game ben ik ongelooflijk trots als ik die vettige “headddd shhhhoootttt”-uitroep hoor gedurende Unreal Tournament 2: ik heb immers door middel van vaardigheid (mijn broer zou het “puur geluk” noemen) een klein bewegend doel met precisie kunnen raken. Zou dit een effect hebben waarbij ik iemand in realiteit zou verwonden, zou ik jarenlang in een hoekje zitten huilen om wat ik heb gedaan. Ik heb ook niet het idee dat ik nu in realiteit een wapen zou kunnen afvuren met precisie, ongeacht een mogelijk bestaande correlatie tussen beiden.

Realisme en realiteit zijn niet aan elkaar gelijk

In-game gelden er ook andere sociale regels: je mag een auto stelen om je doel te bereiken, je mag ergens inbreken om iets te zoeken, liegen en vermoorden worden soms aanzien als een evenwichtig alternatief in sommige games. Als het realismegevoel verhoogd wordt in-game, zit je nog steeds in het videogame-kader: een wapen afvuren gaat misschien niet meer zo snel omdat je telkens moet herladen, of omdat je moet rekening houden met de wind. Het “yessss”-gevoel na een hoofdschot zou vergroten: je hebt niet alleen een klein bewegend doel geraakt, maar ook nog eens met al die verschillende factoren rekening moeten houden gedurende het proces. De grens tussen realiteit en videogame vervaagt misschien lichtjes, doch je blijft nog steeds in hetzelfde videogamekader werken. Het blijft nog steeds een videogame-realiteit. Als het afstaat, stopt het kader.

Videogames als stiekeme verlenging van de kindertijd

Wat is er nu fijn aan bepaalde gewelddadige games? In shoot-em-ups alleen zijn er al meer dan een handvol redenen: het gevoel oog-hand-coördinatie te verbeteren, je reactietijd verkleinen, iets uit voeren dat bijna onmogelijk lijkt (bijvoorbeeld een game snel uitspelen, iemand van ver raken, de beste tijd neerzetten, …), trofeeën verzamelen (de verzamelwoede is een typische incentive in veel games; het ontbreken van mogelijke trofeeën wordt vaak omschreven als een minpunt in verschillende games; hierbij wordt dan vaak aangehaald dat het spel “doelloos” wordt), wapens ‘unlocken’ en met nieuwe en leukere wapens spelen, je meten met anderen (bijvoorbeeld online), je diep in een rol wentelen en daardoor de tijd vergeten, etc.

Een ander aspect van gamen, naast het plezier van een game an sich, is de verscheidenheid aan rollen die je kan aannemen: het kader verschilt telkens. Van schoonmaker tot kok thuis? Van huurmoordenaar in Hitman tot match-maker in The Sims. Alles kan, en je mag het nog zonder schaamte verderzetten als je ouder bent. Sommige rollen vind je misschien niet leuk (was jij de klant of de kassier/kassierster?), dus die vermijd je. Andere rollen liggen je beter, om welke reden dan ook, en die neem je met meer plezier op tijdens het spel. Dat lijkt mij best vergelijkbaar in videogames. Zo vind ik het leuk om bij city-building-games (cf Caesar III, Sim City, …) de begrijpende, brave, goedbedoelende bouwer te zijn: je zal mij niet snel oorlog zien voeren (of het moest zijn om mijn stad te beschermen) in dergelijke games. In Rollercoaster Tycoon kan het mij eerlijk gezegd weinig schelen wat mijn klanten ervan vinden, maar ik moet en zal de gevaarlijkste en snelste rollercoaster bouwen, deze zelf uitproberen door middel van first person view, kijken hoe ziek mijn klanten worden en hierom lachen, en het vervolgens weer afbreken en opnieuw beginnen. In The Sims ben ik steevast de persoon die met het minimum aan geld, een heel klein huisje bouwt met het minimum aan goederen, en vervolgens blijf verder werken, desnoods over generaties heen, om van het huis een groot huis te maken waar alles op en aan zit. Als dat eenmaal in orde is, dan slaat de verveling toe: de rol is gespeeld. Vervolgens neem ik dan een andere rol aan: deze van manager. Ik zorg dat mijn Sims vele kinderen krijgen, en zorg dat ze allen op tijd worden gevoed, hun huiswerk doen en naar school gaan. Liefst terwijl de ouders ook nog eens extra geld verdienen door boeken te schrijven of te schilderen. Je zal mij niet snel de rol zien opnemen van Sims-verdrinker  (of de Sim moet heel erg irritant zijn), multi-verleider, inbreker of hacker. Je zal mij ook niet vaak zien cheaten in The Sims: ik kleur bij zo’n games graag binnen de lijntjes. Bij shooters ben ik dan weer meedogenloos: als ik niet kan winnen tegen mijn computertegenstanders (wat jammer genoeg vaak voorkomt), dan word ik een dikke, vette camper (i.e. iemand die blijft kamperen op dezelfde beschutte plaats en iedereen afknalt die in de buurt komt). In games zoals Fallout, waarbij je opdrachten moet of kan vervullen en met mensen kan praten, zal ik niet kiezen om iedereen neer te schieten, maar om de diplomatische toer op te gaan zonder iemand “nodeloos” te vermoorden. Zo, heb ik uiteindelijk dan toch god-mode aangezet en ben ik eindelijk onsterfelijk? Iedereen afknallen!!!

Kortom

Ben ik vreemd omdat ik graag verschillende rollen speel? Omdat ik geen genoegen nam (noch neem) met alleen maar huisvrouw of juffrouw spelen? Omdat mijn geweten dagen blijft naspelen als ik per ongeluk een vliegje doodt, of op een slakje trap tijdens het joggen (brrrr), maar ik in kader van videogames dan weer geen problemen met beesten afknallen en hierbij af en toe “DIE, YOU ANNOYING FUCK, DIEEEEE” uit te roepen? Misschien. Maar voor mij en het merendeel van games geldt: Game over? Rol uit.